Sędzia i starosta krajowy pomorski

Wincenty Paweł Łącki urodził się 110 lat temu, 7 października 1898 r. w Zblewie (pow. Starogard), w rodzinie rolniczej.

<!** Image 2 align=right alt="Image 98286" sub="Wincenty Łącki był nie tylko prawnikiem, ale i społecznikiem / Fot. Archiwum">Naukę rozpoczął w Collegium Marianum w Pelplinie, a następnie kontynuował ją w gimnazjum klasycznym w Starogardzie, w którym w latach 1918-1919 był członkiem tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. Maturę uzyskał w lipcu 1919 r. i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim.

W ich trakcie, w okresie od maja do 11 lipca 1920 r. wziął udział w akcji propagandowej Polskiego Komitetu Plebiscytowego na Warmii i Mazurach. W tym roku wstąpił też ochotniczo do Wojska Polskiego.

Po studiach do sądu

Studia ukończył w roku 1922 z tytułem magistra prawa. Do 21 kwietnia 1925 r. był aplikantem sądowym w Tczewie, kiedy to został mianowany asesorem sądowym na obwód Sądu Apelacyjnego w Toruniu, a 16 czerwca sędzią powiatowym w Grudziądzu, 24 września 1926 r. został naczelnikiem tego Sądu, a następnie sędzią Sądu Okręgowego w Grudziądzu.

1 lutego 1929 r. objął stanowisko wicestarosty krajowego pomorskiego w Toruniu, a 27 sierpnia Sejmik Wojewódzki wybrał go starostą krajowym pomorskim. Urząd ten sprawował do wybuchu wojny we wrześniu 1939 r.

Od BBWR do PCK

Poza pracą zawodową prowadził działalność polityczną. Był członkiem Stronnictwa Narodowego a potem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem oraz udzielał się społecznie. W roku 1929 został mianowany delegatem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych do pertraktacji polsko-niemieckich w sprawie podziału mienia oraz był współzałożycielem a potem prezesem Rady Nadzorczej Pomorskich Elektrowni Krajowych „Gródek” i „Żur” i funkcję tę pełnił do roku 1939.

<!** reklama>W latach 1930-1939 był też prezesem zarządu Instytutu Bałtyckiego w Toruniu i jako taki zabiegał u prezydenta Mościckiego o konieczność budowy „Wszechnicy Pomorskiej”, a także współzałożycielem i prezesem przedsiębiorstwa „Żegluga Polska” w Gdyni. 16 stycznia 1931 r. był współzałożycielem i został wiceprzewodniczącym Towarzystwa dla Badania Historii Ruchu Niepodległościowego na Pomorzu.

22 czerwca 1930 r. wręczył sztandar Chorągwi Pomorskiej, a w latach 1931-1939 był prezesem Rady Pomorskiej Związku Harcerstwa Polskiego. 21 czerwca 1931 r. został prezesem Zarządu Wojewódzkiego Związku Straży Pożarnych RP, a po ustąpieniu z tej funkcji 17 stycznia 1932 r. objął prezesurę Pomorskiego Okręgu tego Związku i funkcję tę sprawował do 10 marca 1934 r. Był prezesem Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej, bardzo czynnym, za co w roku 1935 Papież Pius XI nadał mu godność szambelana papieskiego. W lipcu 1935 r. został wybrany wiceprezesem Towarzystwa Pomocy Naukowej.

Związał się też z Polskim Czerwonym Krzyżem. Szybko wszedł do władz Pomorskiego Okręgu PCK, najpierw jako wiceprezes, a od roku 1931 jako prezes Komitetu Okręgowego. Funkcję tę sprawował do roku 1936, kiedy to został delegatem do Komitetu (od roku 1937 Rady) Głównego i pozostawał w nim do roku 1937.

Polityk na emigracji

Po wybuchu wojny, wraz z władzami, ewakuował się z Pomorza i przez Rumunię, Cypr i Palestynę w roku 1941 dotarł do Wielkiej Brytanii. Tu w latach 1942-1945 był członkiem Rady Narodowej w Londynie, a po jej likwidacji pracował w Interim Tressury Committe. Potem osiadł na farmie w Woodchurch w hrabstwie Kent.

I na emigracji nie zaprzestał działalności społecznej, nastawionej głównie na pomoc rodakom. W latach 1945-1964 był prezesem PCK w Wielkiej Brytanii. Był członkiem-założycielem Towarzystwa Pomocy Polakom, a w latach 1952-1964 prezesem zarządu Fundacji Dobroczynności Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii. Honorowe członkostwo nadało mu Pomorskie Towarzystwo Muzyczne w Toruniu. Zmarł 14 lutego 1964 r., pochowany w Ashford.

Za zasługi w służbie społecznej był odznaczony, m.in.: Orderem Odrodzenia Polski IV kl., Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką Honorową PCK.