Lepiej byłoby się nie urodzić...

Pierwsi lekarze, do których udali się rodzice, rozkładali bezradnie ręce i wskazywali aborcję jako najlepsze rozwiązanie. Nie widzieli sensu dalszego rozwijania się tak wadliwej ciąży. Rodzice, wiadomo, załamani, na skraju wyczerpania psychicznego poszli do innego lekarza i usłyszeli to samo. Wreszcie trafili na ginekologa położnika, który zasugerował, aby jednak dziecko urodzić. Zaoferował pomoc psychologiczną, pełną opiekę i swoją dostępność przez całą dobę pod telefonem. Przystali na jego propozycję. Mama przeżywała każdy miesiąc tej ciąży tak, jak robiła to z poprzednim dzieckiem. Ostatecznie, zdaje się, że w siódmym miesiącu życia, dziecko zmarło samoistnie. Okazało się, że to był piękny chłopiec, choć wcześniej przewidywano, że będzie potworkiem. Rodzina pożegnała się z dzieckiem, odbył się pogrzeb. Nie było przy tym mikrofonów, kamer. Media pojawiły się natomiast wtedy, gdy nastąpiło starcie dwóch stanowisk, prof. Chazana i matki, która nie chciała urodzić chorego dziecka, ale ostatecznie rodzić musiała, bo na aborcję było za późno. Mnie w tej całej sprawie oburzają i niepokoją zdania wypowiadane publicznie w stylu: „Trzeba było wcześniej przerwać tę ciążę”, „Lepiej byłoby, żeby to dziecko się nie urodziło”. Dla kogo lepiej? Dlaczego trzeba było? Czy śmierć w wyniku aborcji lżej się znosi niż tę postnatalną? Jest inna? Bardziej komfortowa? Moim zdaniem, lżej jest żyć, gdy sprawy życia i śmierci najbliższych załatwia za nas biologia, natura, a obowiązkiem lekarzy jest zapewnienie opieki w ostatnich chwilach życia każdemu. Lekarz ma ukoić ból, dozować leki, wreszcie pomóc przejeść przez śmierć bliskiej osoby, najlepiej bez obiektywów kamer.