Obywatelski nadzór konserwatorski

zabezpieczy i wyeksponuje socrealistyczne malowidło; w pełni rozumie wartość, jaką dla torunian stanowi Dom Dziecka.
Biorąc zapewnienia za dobrą monetę, sukcesu nie odtrąbiam. Nie może być o nim mowy, skoro część dekoracji barbarzyńsko już zniszczono. Mówić za to można o skutecznej interwencji Cezarego Lisowskiego, historyka sztuki. Człowiek nie zdołał już uratować płaskorzeźb (gdy dostał się do wnętrza, były skute), ale to jego oburzenie poskutkowało przynajmniej zmiana postawy AmRestu.

Pytanie zasadnicze brzmi: jak potoczyłyby się losy dekoracji, gdyby choć trochę zaangażowania wykazał w tej materii miejski konserwator zabytków? Bo śmiem twierdzić, że wykazał niewiele. I ile jeszcze cennych dla Torunia przedmiotów, budowli, miejsc, własną piersią będą zmuszeni bronić torunianie, nie znajdując wsparcia w konserwatorze?
Rozumiem, że są przepisy. Rozumiem, że miejski konserwator podlega prezydentowi miasta i trudno w tej sytuacji mówić o niezależnym nadzorze. Rozumiem, że ktoś z racji swojego życiorysu może nie pałać sympatią do pozostałości po minionej epoce. Domyślam się też, że łatwiej wytargać za ucho „bandytę”, który wymienił bez konserwatorskiej zgody okno, niż boksować się ze znaczącym inwestorem. Na Boga jednak: co cenniejsze od zabytków mamy w Toruniu? Przemysł? Centra badawcze? Nie podcinajmy gałęzi, na której siedzimy!