Za kulisami trylogii Hoffmana

- Wiktor Zborowski wznosząc toast zwykle mawia: „Nie życzę Wam zdrowia, bo ci, którzy płynęli na Titanicu, byli zdrowi. Nie życzę Wam pieniędzy, bo ci na Titanicu mieli ich pełno. Życzę Wam, abyście mieli w życiu farta”. Ja miałem. Udało mi się zrealizować moje największe filmowe marzenia. Przenieść na ekran „Starą baśń” - opowiadał podczas spotkania z publicznością Jerzy Hoffman. - Nie mogę jednak powiedzieć, że spełniłem wszystkie swoje marzenia. Zawsze chciałem zekranizować „Bolesława Chrobrego” Antoniego Gołubiewa, a także „Córkę kapitana” Aleksandra Puszkina.

W rozmowie z reżyserem nie mogło zabraknąć wątku trylogii Henryka Sienkiewicza, której sfilmowanie zapewniło Hoffmanowi trwałe miejsce w panteonie najwybitniejszych polskich twórców. Przypomnijmy, że w 1969 roku nakręcił „Pana Wołodyjowskiego”, w 1974 roku „Potop”, a w 1999 roku „Ogniem i mieczem”, na który zbierał fundusze przez 11 lat. - Obawiano się, że film wykopie topór wojenny między Polską a Ukrainą, co dodatkowo podsycała jeszcze Gazeta Wyborcza - opowiadał reżyser. - W „Ogniem i mieczem” zabrakło mi ujęć z aktorami na najprawdziwszym stepie, dzięki którym ten film mógłby bardziej oddychać.

Jak wspomina prace nad pozostałymi częściami trylogii? - W „Panu Wołodyjowskim” uczyłem się batalistycznego kina, dzięki czemu w „Potopie” już co nieco o nim wiedziałem. Dekoracje powstawały na Białorusi, a na planie mieliśmy 400 koni. Dziś w erze techniki cyfrowej nikt nie porwałby się na tak zabieg. Nie wierzą mi, kiedy opowiadam, że pół „Potopu” nakręciłem jedną kamerą i jednym obiektywem. Takie były czasy - wspomina reżyser. - Dobrze pamiętam jak na planie tego filmu pułk kawalerii wyprawił mi moje 40. urodziny. Przez trzy dni mieliśmy przerwę w zdjęciach.

Więcej w środowym wydaniu "Nowości".