Kto się pod kogo podszywa

A czemu i komu? A reklamom, które próbują zyskać na wiarygodności udając, że wcale nie są reklamami. Konkretnie poszło o telewizyjny spot, w którym trzech panów, z których najbardziej znany to Włodzimierz Zientarski, rozmawia sobie o tym, czym kierują się przedsiębiorcy szukając aut dla swych firm. Z rozmowy wynika, oczywiście, że najlepiej postawić na markę na „t”.

I rzeczywiście przypomina to jakiś program motoryzacyjny: studio, prowadzący, dwóch ekspertów, na monitorach „Auto Magazyn Przedsiębiorcy”. Jak donosi press.pl., prezes Podkański twierdzi, że coraz więcej reklam udaje audycje informacyjne i zamierza nakłonić zarząd IWP do złożenia skargi do Komisji Etyki Reklamy przy Radzie Reklamy.

Jeśli zarządu nakłonić się nie da, to prezes sam wystąpi ze skargą. A temu już nic przeszkodzić nie zdoła, bo skargę złożyć może każdy. Tak na marginesie, liczba tych skarg rośnie aż miło, od czterech w 2006 roku do ponad czterech tysięcy w roku ubiegłym.

A wnioski z tego są dwa i oba pocieszające: po pierwsze, rośnie świadomość nas, konsumentów mediów, że także do przekazów reklamowych podchodzić można krytycznie i bronić się, gdy uznamy, że łamią one zasady.

Drugi wniosek jest taki, że mechanizm samoregulacji w branży reklamowej działa całkiem sprawnie, niestety, w odróżnieniu od branży dziennikarskiej, gdzie zdechł, czego żałosnym symbolem jest upadek Rady Etyki Mediów.

Jak Komisja Etyki oceni inkryminowaną reklamę - tego nie wiem. Czy łamie ona art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, mówiący, że reklama nie może nadużywać zaufania, czy np. art. 10, zgodnie z którym reklamy nie mogą wprowadzać w błąd, czy też może wszystko jest w porządku i takie kamuflowanie reklamy mieści się w reklamowej konwencji, w której przecież udawanie i fikcja są czymś zupełnie oczywistym.

Nikt przecież nie zaprząta sobie specjalnie głowy tym, czy pan Chajzer debatuje o filozofii prania białych koszul z prawdziwymi gospodyniami domowymi, czy też aktorkami grającymi ich rolę. Poczekamy, zobaczymy.

Reklamy podszywające się pod materiały dziennikarskie to żadna nowość, ale rzeczywiście ostatnio jakby ich przybyło. Mój ulubiony przykład tego typu radosnej twórczości to radiowa reklamówka, na końcu której lektor mówi mniej więcej tak: „a teraz przerwa reklamowa”, tak jakby to, co przedtem poszło w eter, reklamówką nie było.

A swoją drogą, to podszywanie się reklamy pod informację i publicystykę dla dziennikarskiego świata, przewrotnie rzecz ujmując, może być dobrą wiadomością. Bo znaczyłoby, że wciąż jeszcze zachowuje wiarygodność, której reklamie tak bardzo brak.