Minął tydzień. PiS przebija, Maciej Cichowicz pokazuje

Sukces numer dwa: PiS, które nie tylko w wyborach do sejmików wojewódzkich przebiło szklany sufit i wyprzedziło Platformę, ale w wyborach do toruńskiej Rady Miasta też o 2,5 punktu procentowego PiS przeskoczyło PO. Obie partie dostaną po 7 mandatów, ale dla PiS będzie to o 2 mandaty więcej niż cztery lata temu. Jest progres, jest sukces.

Sukces numer trzy, mam wrażenie, że najhuczniej w mieści świętowany, to wyniki Czasu Mieszkańców. Ponad 17 proc. Joanny Scheuring-Wielgus to rzeczywiście bardzo dobry debiut na lokalnej scenie politycznej. Jednocześnie to świetny wynik w porównaniu z żałosnym 2,8 proc. Joanny Erbel w Warszawie, wynik lepszy niż 12 proc., jakie w Gdańsku zdobyła Ewa Lieder oraz wynik cieniutki w zestawieniu z ponad 60 proc. poparcia dla Jacka Wójcickiego w Gorzowie. Jak widać, na tle innych kandydatów wspieranych przez ruchy miejskie Scheuring-Wielgus odniosła sukces, aczkolwiek umiarkowany.

Czy pojawienie się Czasu Mieszkańców oznacza nową jakość w toruńskim samorządzie? Czas pokaże, mam nadzieję, że tak właśnie będzie, choć kampania jakichś specjalnych powodów do optymizmu nie dała. Ludzie: trochę postaci, które bez wątpienia przydałyby się w radzie - bardzo żałuję np. że zabrakło głosów Katarzynie Kluczwajd - trochę mniej lub bardziej doświadczonych społeczników, czyli według współczesnej nowomowy aktywistów miejskich, i wreszcie trochę ludzi, którzy bardzo by chcieli, ale niewiele dotąd pokazali. Program - zbiór pomysłów od jak najbardziej sensownych - np. wprowadzenie spójnej identyfikacji wizualnej miasta, poprzez pomysły banalne w swej oczywistości typu wspieranie przedsiębiorczości, co każdy obiecuje, a skończywszy na pomysłach kompletnie z czapy wziętych jak ten, że miasto będzie producentem energii elektrycznej. Styl kampanii ofensywny, nowoczesny, ale jak na ruch podkreślający swój dystans do tradycyjnych partii politycznych, betonujących lokalne sceny polityczne, zbyt często sięgający po chwyty wprost wzięte z wyborczych arsenałów tych okropnych starych partii. To trochę jak z tym Czasobusem, będącym przecież tanią podróbką Tuskobusu.
Od ruchu obiecującego nową jakość oczekiwałbym przede wszystkim mniej demagogii zamulającej debatę publiczną. Ale i tego CzM nam nie oszczędził. Na przedwyborczej dyskusji „Nowości” Maciej Cichowicz wywijał wykresem pokazującym spadek liczby torunian. Dla CzM to koronny dowód na kryzys miasta. Liczba mieszkańców spada, ale spada w wielu polskich miastach, łącznie z tymi, które jak Wrocław czy Gdynia odniosły niekwestionowany sukces. Takie są skutki procesu suburbanizacji, tysiące ludzi przenoszą się poza granice administracyjne miast wcale nie dlatego, że jest im tak źle, ale z tego powodu, że mogą sobie pozwolić na dom czy segment w podmiejskiej sypialni. Szkoda, że Cichowicz nie pokazał drugiej tabelki, prezentującej, jak wzrosła liczba mieszkańców w gminach dookoła Torunia. Tak na marginesie, radny Cichowicz w roli jednego z liderów antyestablishmentowego ruchu to zjawisko dość ciekawe, bo jeszcze kilka miesięcy temu należał do klubu Platformy Obywatelskiej - partii, która już bardziej establishmnetowa być nie może.

Także kandydatce CzM na prezydenta zdarzało sięgać po proste socjotechniczne chwyty. Choćby to ciągle podkreślanie, że jest pierwszą kobietą walczącą o prezydencki fotel. Przepraszam, a cóż to za argument? Jakie to ma znaczenie - poza puszczaniem oka do piękniejszej części elektoratu? Franciszka Cegielska była kapitalnym prezydentem Gdyni, Hanna Gronkiewicz-Waltz to zaledwie średni prezydent Warszawy. Liczą się kompetencje, a nie to, czy można założyć garsonkę zamiast garnituru. Mamy Czas Gospodarzy, Czas Mieszkańców. Czas na konkrety ciągle nie nadszedł.