Bez wina i polityki

Uroczysty posiłek dokonywał się w restauracji, eleganckim lokalu na Starym Rynku w Poznaniu, nieopodal miejsc, które przypomniały mi moje dzieciństwo. Mój sentymentalizm cofnął mnie do czasów mojego, jak to się mówi w Kujawsko-Pomorskiem, przyjęcia w kościele przy Świętym Marcinie, wówczas Armii Czerwonej. Było to bardzo dawno temu, ale pamiętam, że jako wnuk przechrzczonej Żydówki i dziecko z mało purytańskiego domu przeżyłem z powodu owego sakramentu dość umiarkowane uniesienie, być może dlatego, że ksiądz wykładający religię już wcześniej przekreślił moją karierę świętoszka. Sam sobie byłem winien, bo miast studiować katechizm podkradałem ojcu „Playboye” oraz tematycznie zbliżony francuski periodyk „Lui” z odważnymi aktami Jane Birkin, co stawiało mnie, mimo młodego wieku, już wówczas w rzędzie zatwardziałych grzeszników.

Kilkadziesiąt lat później siedziałem wpatrzony w smaczną, jak się okazało, rybę na moim talerzu i pijąc wodę, zamiast wina, skonstatowałem, że czasy niezmiernie się zmieniły.

W czasach współczesnych na tego typu uroczystościach nie spożywa się alkoholu i już, może dobrze, bo podchmieleni wujkowie i histeryczne ciocie ze słabą głową to wątpliwej wartości pamiątka z I komunii świętej.

Postanowiłem też, iż nie będę w czasie uroczystości zabierał głosu na tematy polityczne, a tym bardziej prowokował dyskusji ideologicznych, co zdarza mi się nader często, szczególnie ostatnio. Konwersowałem więc z przyjemnością na tematy ogólne i powstrzymałem się nawet od smacznego, według mnie, porównania prezesa PiS do osoby w Polsce najwyższej świętości, bo występującego, jakby nie było, w trzech osobach - premiera, prezydenta i lidera rządzącej partii.

W swoim bluźnierstwie, bo pewnie moje myśli do takich można zaliczyć, doszedłem do wniosku, iż warto czasami zapomnieć o polityce, a także o winie, nawet gdyby było to smaczne chablis, czego Państwu życzę przed zbliżającym się upalnym weekendem.