Sprawiedliwy i rakiety

To historia, o jakiej marzą media - poruszająca, dramatyczna i aż ciężka od symbolicznych znaczeń. 91-letni Holender Henk Zanoli w proteście przeciwko polityce Izraela oddał Medal Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. W 1943 roku Zanoli wywozi z Amsterdamu 11-letniego żydowskiego chłopca, do końca okupacji będzie go ukrywała rodzina Holendra. Siedemdziesiąt lat później od izraelskiego ostrzału ginie w Gazie kilkuosobowa palestyńska rodzina, w tym dziecko. Ofiary bombardowania to rodzina Palestyńczyka, który ożenił się z Holenderką, bliską krewną Zanoliego... Ten holenderski kontekst też ma znaczenie, bo dla milionów, zwłaszcza na Zachodzie, dramat ukrywających się Żydów kojarzy się właśnie z Holandią - a to za sprawą dzienników Anny Frank. Gest Zanoliego ma symboliczną wagę, ale nie sądzę, żeby wpłynął na to, jak rozkładają się sympatie opinii publicznej wobec palestyńsko-izraelskiego konfliktu. Nie wpłynie, bo i tak propagandowo Izrael od lat przegrywa. Bezwzględna izraelska siła kontra biedni, żyjący w izolacji Palestyńczycy. Z jednej strony uzbrojeni po zęby żołnierze, z drugiej ginący pod bombami cywile - siła tego stereotypu rośnie. Także dlatego, że cały ten zapętlony od dziesięcioleci krwawy konflikt sprowadza do prostego czarno-białego podziału na kata i ofiarę. A przecież my tak bardzo lubimy proste, jasne sytuacje. To wygodne i zwalnia od myślenia o niuansach. Choćby o tym, że tym razem po izraelskiej stronie nie ma ofiar wśród cywilów wcale nie dlatego, że Hamas prowadzi wojnę w szlachetny sposób, a z tego jedynie powodu, że Izraelczycy potrafią strącać wystrzeliwane z Gazy rakiety. A one też są wycelowane w czyjeś dzieci i wnuki.