Dlaczego Wielkanoc jest taka ważna? Rozmowa z ks. Piotrem Roszakiem

Dla chrześcijan święta wielkanocne są najważniejsze w roku. Jaka jest tego świadomość wśród Polaków?
Myślę, że pogłębia się ona z roku na rok, ale najważniejsza jest jednak świadomość, że życie chrześcijańskie nie ogranicza się jedynie do świętowania pewnych dat, choćby najbardziej na czerwono zaznaczanych w kalendarzu, ale trwa cały rok. Każda niedziela jest niejako „małą Wielkanocą”, a cykl roku liturgicznego pomaga nam przeżywać całą tajemnicę Chrystusa. Takim probierzem, jak zmienia się ta świadomość, jest coraz liczniejsze uczestnictwo wiernych w Wigilii Paschalnej, bo to najważniejsza noc dla chrześcijanina. Kiedyś w starożytności jedynie tej nocy przyjmowano chrzest święty.
O czym nie powinniśmy zapominać w tym okresie?
Nie powinno umknąć naszej uwadze, że każdy z dni Triduum Paschalnego jest bogaty w treść, stanowi ważne memento. Ale najważniejsze to nie zapomnieć, że zmartwychwstanie Jezusa nie jest wydarzeniem z przeszłości, ale tryskającym źródłem nadziei na nasze dziś. To z niej czerpiemy radość, bo prawda o Chrystusie pokonującym śmierć musi rezonować w naszym życiu, dotknąć każdego z obszarów egzystencji: relacji z Bogiem, drugim człowiekiem, otworzyć nasz umysł na świat, w którym mamy wiele do zrobienia jako chrześcijanie. Zmartwychwstanie to nie wycofanie się Boga ze świata, wręcz przeciwnie, to zaczyn, pierwociny nowego stworzenia. Dlatego papież Jan Paweł II często cytował Cypriana Norwida i jego wiersz „Promethidion”, w którym poeta przypominał, że chodzi o odwagę, bo „praca [po to jest], by się zmartwychwstawało”.
Wielkanoc to także czas spowiedzi, rachunku sumienia, rozliczania się ze słabości, z momentów, gdy ulegamy pokusom...
Pokusy pojawiają się wszędzie tam, gdzie w grę wchodzi ludzka wolność i wielkie sprawy, ale z drugiej strony one ujawniają, kim naprawdę jestem i komu zawierzyłem. W tej walce wewnętrznej wykuwa się charakter. Myślę, że doświadczenie spowiedzi ma stać się spotkaniem z Bogiem i Jego sekretem miłosierdzia pokazującym prawdziwą naturę Boga, który dla nas gotowy jest na szaleństwo krzyża. Bo życie nie polega na samej obsesyjnej walce z pokusami, nie chodzi o to, aby coś udowadniać, ale na odwadze radosnego czynienia dobra. To logika zwyciężania siłą dobra i niezłomnego - „wbrew nadziei” - rozpoczynania na nowo. Dlatego papież Franciszek mówił o Kościele jako „szpitalu polowym”, gdzie jesteśmy opatrywani z naszych ran, aby potem dalej zmagać się o dobro, nie pisać życia jedynie małymi literami. Bo jak mawiał już Platon, „to, co wartościowe jest naprawdę trudne”, a więc obarczone pokusą. Trzeba tylko pokonać opór materii, czyli własne lenistwo i brak wiary.
Jak świętowana jest Wielkanoc w Hiszpanii?
Hiszpanie z wielkim pietyzmem przeżywają cały Wielki Tydzień: procesje w tych dniach organizują bractwa pasyjne niemal w każdym mieście. Po ulicach w zamyśleniu chodzą ludzie przebrani w stroje pokutne, zakrywający w charakterystyczny sposób twarz nie ze strachu, ale z faktu, że liczy się ktoś inny w tych dniach i nie ma znaczenia, kto kim jest w życiu, jakie ma studia czy ile pieniędzy. Wszyscy idą za cierpiącym Chrystusem. Nie ma rezurekcji i śniadania wielkanocnego ani święcenia pokarmów. Jest ono wcześniej, w dzień św. Błażeja. Ale za to jest tak potrzebny czas ciszy, modlitwy, skupienia.