Dzień dobry, tu szpitalna biblioteka

[break]
Szpital to miejsce, które zdecydowanie nie kojarzy się z książkami czy kulturą, A jednak okazuje się, że to właśnie tam ludzie najwięcej czytają...
Dokładnie tak. Kieruję biblioteką w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym na Skarpie już od piętnastu lat i przyznam szczerze, że nie pamiętam sytuacji, by na oddziale nie było osób, które nie chciałyby wypożyczyć książki, chociaż młodzież jest oporna na czytanie.
Woli tablety?
Niestety. Najwięcej czytają dzieci z klas 1-3, które potrafią czytać i chętnie sięgają po książki. Furorę robi „Koszmarny Karolek” i „Dziennik cwaniaczka”. Starsze dzieci czytają już mniej, ale najgorzej jest z gimnazjalistami, bo dla młodzieży najważniejszy jest tablet z szybkim internetem, a kilkanaście lat temu był przecież Harry Potter.
Kto w szpitalu czyta najwięcej?
Osoby dorosłe na oddziale ortopedii i personel szpitala: od salowych po lekarzy.
Zdradzi Pani, co czytają pacjenci, a co lekarze?
Wśród pacjentek królują książki Katarzyny Michalak. Ta pisarka jest bardzo popularna wśród kobiet. Z kolei panowie chętnie sięgają po książki przygodowe i kryminały. Na książki Camilli Läckberg są zapisy. Zdarza się, że pacjent wychodzi do domu, zanim ją dostanie, ale później przychodzi specjalnie po tę książkę. Jeśli chodzi o personel, to tu mamy poważniejsze lektury. To głównie literatura popularnonaukowa, ale sporym zainteresowaniem cieszą się biografie, które zdaniem pielęgniarek doskonale się czyta podczas spokojnego, nocnego dyżuru.
A co się stało z tymi telewizorami z automatem na monety?
One też są, więc jeśli ktoś ma takie życzenie, to oczywiście może obejrzeć serial, ale bardziej opłaca się tu czytanie. Jeśli pacjent chce obejrzeć film na podstawie jakiejś książki, to zawsze można mu zasugerować, by najpierw ją przeczytał.
Jak wygląda Pani wizyta na oddziale?
Mam taki przenośny regał z różnymi książkami i wchodzę o określonej porze, jak to w szpitalu. Najpierw jest obchód, później wizyty bliskich pacjentów...
A później wchodzi Pani, tuż po wizycie księdza?
Tak jest. Każda osoba w szpitalu ma swoje zadanie do wykonania. Ja wchodzę i mówię: Dzień dobry, tu biblioteka. Czy może chcieliby państwo wypożyczyć ode mnie książkę? I widzę uśmiechy na twarzach. Tak jak pani powiedziała, szpital jest miejscem, które nie kojarzy się z książkami, w ogóle kulturą, a okazuje się, że ludzie właśnie w tym trudnym dla wielu z nich czasie, mają potrzeby kulturalne. Mogą się oderwać od rozmawiania tylko o swoich dolegliwościach, a oddając się lekturze mają poczucie, że czas mija szybciej. Pracując w bibliotece w szpitalu przekonałam się, że książki mają terapeutyczną moc.
A spotkała się Pani z odpowiedzią pacjenta, że on nie chce nic czytać, bo nie po to jest w szpitalu?
Tak. Kilka razy byłam uczestnikiem takiej sytuacji, ale nigdy nie obrażałam się na pacjentów. Oni mają do tego prawo. Absolutnie nie dziwię się, że osoby, które coś boli albo te zestresowane przed zabiegiem, nie chcą czytać. Mają prawo wyboru, a ja im to prawo daję.
Doradza Pani wybór książki pacjentom?
Oczywiście, że tak. Od tego tam jestem. Powiem szczerze, że bardzo często zawiązują się pomiędzy nami burzliwe dyskusje literackie, polemiki. Są pacjenci, którzy czytają bardzo szybko i czekają na kolejną książkę. Często nie mają też czasu na czytanie po powrocie do domu, więc podczas pobytu w szpitalu mają szansę nadrobić zaległości. Bardzo cieszy mnie, kiedy to czytanie ich wciąga i staje się nawykiem. Wracają do domu zdrowi, a przy okazji mają nowe hobby.