Dzień Praw Dziecka. Dla nich jesteśmy całym światem

Dlaczego akurat 20 listopada obchodzimy Dzień Praw Dziecka? Czy to jakaś szczególna data?

Data przede wszystkim nieprzypadkowa, bo jest to rocznica uchwalenia Deklaracji Praw Dziecka w 1959 roku oraz Konwencji o Prawach Dziecka w 1989 roku. Światowa Organizacja Narodów Zjednoczonych dąży do propagowania tej daty na całym świecie, aby wszystkim ludziom przypomnieć i uświadomić, że dziecko to mały człowiek, posiadający swoje prawa, których bezwzględnie należy przestrzegać niezależnie od narodowości, koloru skóry, wyznania i statusu społecznego.

Możemy być dumni, bo mamy swój poważny wkład w uchwalenie Konwencji o prawach dziecka...

To prawda. W naszym kraju ten dzień należy obchodzić szczególnie, bo to właśnie Polska była inicjatorem powstania i uchwalenia tego ważnego dokumentu, przedstawiając jego projekt Komisji Praw Człowieka ONZ. To nasz kraj poprzez pamięć o Januszu Korczaku ma społeczne zobowiązanie dbać o edukację i przestrzeganie prawa w tym zakresie.

Czytaj też: Kolor potrafi skutecznie zmylić konsumenta

Czy rzeczywiście tak się dzieje? Czy na co dzień pamiętamy w ogóle, że dzieci mają jakieś prawa, uwzględniamy je?

No, cóż. Bywa różnie. My, dorośli na co dzień pędzimy, gonimy jakieś wyimaginowane kariery, bywamy niecierpliwi, brutalni, skupieni na swoich sukcesach i porażkach, o coś tam walczymy i jak jakieś maszyny zatracamy to, co w życiu jest najważniejsze, czyli człowieczeństwo. Zbyt często zapominamy, że wśród nas, dorosłych, są ci mniejsi, słabsi, nie do końca ukształtowani charakterologicznie i życiowo, dla których jesteśmy drogowskazem, oparciem życiowym, bazą na całe, kiedyś dorosłe życie i za których jesteśmy odpowiedzialni.

Czyli Konwencja, o której uchwalenie tak zabiegaliśmy jako Polacy, i u nas jest szargana? Bywamy katami naszych dzieci...

Niestety, tak. Gdyby nie to, nie byłoby dramatów 4-miesięcznej Oliwii z Bydgoszczy, 2-miesięcznego Szymona z Łodzi, 1,5-miesięcznej Ewy z Radomia, 2-miesięcznej Amelki z Łodzi, 2-miesięcznego Szymona z Elbląga czy 2-letniego Marcela, który przez miesiąc umierał na oczach całej Polski w toruńskim szpitalu! Im wszystkim wielką krzywdę wyrządzili dorośli. To tylko najdrastyczniejsze przykłady z dwóch ostatnich lat, te nagłośnione przez media. Ile jednak dziecięcych dramatów odbywa się każdego dnia w zaciszu domowym, wśród najbliższych, w przedszkolach, szkołach, ośrodkach opieki, w środowiskach rówieśniczych, tych cichych, nie nagłośnionych, nie zauważonych? Aż strach o tym myśleć.

Zobacz też

Dlaczego tak się dzieje? Czy to typowa znieczulica i obojętność na nieszczęście drugiego człowieka, czy może coś jeszcze innego?

Po trochu tak. Dzieci nie potrafią same o siebie zawalczyć, przeciwstawić się przemocy, poprosić o pomoc. Cierpią w ciszy i samotności! Czasem myślą nawet, że zasłużyły na taki los, że same są sobie winne. To na nas ludziach dorosłych ciąży odpowiedzialność za ich dobrostan i to my mamy obowiązek stworzyć im szczęśliwe i bezpieczne życie. Takie jest prawo i porządek tego świata. I nawet jeżeli w naszych domach wychowujemy w szczęściu własne dzieci, to nie znaczy, że zło się nigdzie nie dzieje, że nie powinniśmy być czujni i wrażliwi.

Czytaj drugą część wywiadu - kliknij poniżej

Co w takim razie robić, żeby nie narazić się na powszechny grzech zaniechania?

Nie udawać głuchych i ślepych, mieć trochę odwagi cywilnej i reagować. Charakterów i przyzwyczajeń ludzi dorosłych nawet najgłośniejszymi apelami jednak nie zmienimy, nie ma się co łudzić. Dlatego musimy przestać się bać i odrzucić obojętność.

Ale my przecież tak nie lubimy wtrącać się w cudze sprawy, nie lubimy ingerować, bo nie chcemy, by inni nam się wtrącali. Nie lubimy też kontaktu z policją i zeznań przed sądem...

Reagowanie na niepokojące zjawiska związane z najmłodszymi to nie nasz wybór, ale moralny obowiązek! To nic nie kosztuje, a może uratować komuś szczęśliwe dzieciństwo, zapobiec jakiejś tragedii. Świat bez przemocy nie istnieje, w bajki nie wierzymy, ale jeżeli możemy skrócić chociaż o milimetr drogę przemocy wobec dzieci, to warto taki trud podjąć. Chociażby dla spokoju własnego sumienia.

Dużo jest jeszcze do zrobienia, do zmiany w naszej świadomości?

O tak, nawet bardzo dużo. Biorąc pod uwagę choćby ostatnie przypadki maltretowania niemowląt oraz fakt, że połowa naszego społeczeństwa akceptuje bicie dzieci, sądzę, że warto ten problem nagłaśniać przy każdej możliwej okazji i nie ustawać w walce o godne i bezpieczne życie wszystkich maluchów. Taki Dzień Praw Dziecka, jaki co roku obchodzimy 20 listopada, powinien nam wszystkim przypominać o naszych obowiązkach wobec małych, słabych i bezbronnych, dla których my, dorośli jesteśmy przecież całym światem.

Czytaj też: Wypadek przy ul. Żwirki i Wigury w Toruniu

Warto wiedzieć Co to za święto?

W 2014 roku Sejm RP ustanowił dzień 20 listopada Ogólnopolskim Dniem Praw Dziecka.

Ustanowienie święta ma przypominać szczególną rolę Polski - inicjatora uchwalenia Konwencji o prawach dziecka - w tworzeniu światowego systemu ochrony praw dziecka, najważniejszego dokumentu tego rodzaju na świecie. To właśnie nasz kraj w 1978 roku przedstawił jego projekt i zaproponował Komisji Praw Człowieka ONZ jego uchwalenie. Był to jeden z największych polskich sukcesów na arenie międzynarodowej.