Elegancja-Francja [Moje trzy po trzy]

Jak dziś pamiętam jedną z moich francusko-polskich Wigilii, gdy na stole, obok cholernego karpia, pojawiły się ostrygi, flagowe przedstawicielki kuchni trójkolorowych. Danie było zapowiedzią, że wezmę udział w trudnych początkach relacji pomiędzy dwoma podobnymi, lecz jakże innymi narodami. Pierwsza w czasie multiku-linarnej wieczerzy nie wytrzymała babcia Janina, która na widok konsumowania paskudnej zawartości fantazyjnych muszli skończyła kolację w toalecie. Blokując do niej dostęp przez długi czas innym członkom rodziny ze strony polskiej, którzy w ramach grzeczności zdecydowali się spróbować żywych i trzęsących się ze strachu, jak utrzymywali we wspomnieniach polskojęzyczni goście, lokatorów muszli.Jedynie dziadek Ignacy, wychowany w mocno lewicującej przedwojennej rodzinie, który zawsze uważał jedzenie za mocno przereklamowane, raczył się białym chablis, chwaląc rewolucję francuską i sposoby rozprawienia się ze zwolennikami monarchii oraz klerem. Zamiast kolędy dziadek odśpiewał Marsyliankę i poszedł spać. Do dziś jednak nie zapomnę miny mojej babci, która po świątecznym pokazie kulinarnym już nigdy w pełni nie doszła do siebie.

Piszę o tym przy okazji wizyty Emmanuela Macrona w naszym kraju i muszę od razu dodać, iż podejmujący żabojada prezydent Andrzej Duda, zapewne słusznie, prezentował, poza małymi wyjątkami, wigilijny wyraz twarzy mojej antenatki. Mimika polskiego prezydenta mnie nie dziwi, bo niektórzy prawicowi komentatorzy utrzymywali, iż Francuz padł na kolana przed tymi, którzy niedawno z nich dumnie powstali. Po co więc PAD miałby się do gościa uśmiechać...

Warto też pamiętać i stale to przypominać, że w czasie pobytu w kraju nad Wisłą zepsuła się limuzyna Macrona, co było jeszcze jednym dowodem, iż Francuzi, podobnie jak ich samochody, łatwo się poddają.

Po wyjeździe Macrona jeden z przedstawicieli „dobrej zmiany” oświadczył, iż Emmanuel „odklepał swoje i odleciał”. U nas niekiedy bywa odwrotnie, politycy najpierw decydują się na „odlot”, a potem klepią brednie. Jak na przykład marszałek sejmu Witek, która zamiast ujawnić podpisy pod listami osób kandydujących do KRS-u, postanowiła zawierzyć naszą ojczyznę i jej sprawy Matce Boskiej, tak, jakby ta ostatnia nie miała większych zmartwień na głowie. Choćby to ostatnie, czyli jak wytłumaczyć wiernym prezydencki podpis pod „ustawą kagańcową”, którym udowodnił, że autonomia prezydenta jest mniejsza niż Rady Państwa z jej przewodniczącym na czele w czasach słusznie minionej komuny.