Grzywna za nieposyłanie dziecka do szkoły

7-letni Bartek nie przyszedł do pierwszej klasy w jednej z toruńskich podstawówek we wrześniu, kiedy dzwonił pierwszy dzwonek. Po pewnym czasie szkoła zaczęła go szukać. Wychowawczyni wraz z panią pedagog poszły do mieszkania mamy chłopca, ale nikogo nie zastały.
- Od sąsiadów dowiedziałyśmy się, że mama wraz Bartkiem w lipcu wyjechała do swojego partnera do Szwecji i zapomniała wrócić na rozpoczęcie roku szkolnego - opowiadają nauczycielki. - Skontaktowałyśmy się z nią przez portal społecznościowy. Zrozumiała, że źle postąpiła i tydzień później była w Polsce. Dla Bartka wszystko skończyło się dobrze, jest teraz naszym uczniem.

Rodzice się tłumaczą
Scenariusze jednak bywają różne. Rodzice nie posyłają swoich dzieci do szkoły, bo się nimi nie interesują. Nastolatki same rezygnują z edukacji, bo nie mają sukcesów, borykają się z problemami, popadają w złe towarzystwo. Inne zamiast się uczyć, wolą pracować.
- Nasz Wydział Edukacji prowadzi centralną ewidencję młodzieży spełniającej obowiązek nauki  i  na  bieżąco dokonuje jej weryfikacji - tłumaczy Anna Kulbicka-Tondel, rzeczniczka prezydenta Torunia. - W przypadku stwierdzenia, że uczeń rezygnuje z edukacji w czasie trwania roku szkolnego, rodzice wzywani są do powiadomienia prezydenta miasta o innej formie spełniania obowiązku nauki przez dziecko.

Czytaj też: Licytacja komornicza w Metronie

W tym roku szkolnym toruński magistrat nie nałożył żadnej kary finansowej na rodziców, ale wystosował 40 wezwań z żądaniem wyjaśnień.
- Wszyscy wezwani rodzice poinformowali o formie spełniania obowiązku nauki przez ich dziecko - zapewnia Anna Kulbicka-Tondel.
 Rodzice mogą zostać przymuszeni do posyłania dziecka do szkoły. Taki efekt mają dać kary finansowe nakładane jednorazowo w kwocie maksymalnie 10 tys. zł, bądź wielokrotnie, ale grzywny nie mogą przekroczyć 50 tys. zł.

Zabawa w kotka i myszkę
Zdarza się jednak, że nawet namowy urzędników i dotkliwe kary finansowe pomagają tylko pozornie. Niechętni edukacji uczniowie rozpoczynają emocjonującą zabawę w kotka i myszkę. Przymuszeni zapisują się do jakiejś szkoły, żeby dosłownie po kilku dniach znów przestać do niej chodzić. Kiedy sytuacja się powtarza, znów znajdują kolejną placówkę i znów po krótkim czasie przestają przychodzić na lekcje. I tak w kółko, aż nie osiągną pełnoletności i nie uwolnią się od obowiązku nauki. Taki scenariusz chroni też ich rodziców przed nagabywaniem ze strony urzędów.

Warto wiedzieć Zapisane w prawie
W polskich przepisach natykamy się na dwa pojęcia: to obowiązek szkolny oraz obowiązek nauki.
Obowiązek szkolny polega na przymusie uczęszczania do szkoły podstawowej i gimnazjum. Rozpoczyna się w roku szkolnym, w którym dziecko kończy 7 lat ( na wniosek rodziców może to być 6 lat). Ustawa nie określa w wyraźny sposób, kiedy obowiązek szkolny się kończy. Można o tym wnioskować jedynie w związku z pojęciem obowiązku nauki, czyli uczęszczania do szkoły osób po 15 roku życia. Obowiązek nauki obejmuje osoby do 18. roku życia, czyli do pełnoletności. Po ukończeniu gimnazjum młody człowiek musi kontynuować edukację w publicznej lub niepublicznej szkole ponadgimnazjalnej lub przez realizowanie przygotowania zawodowego u pracodawcy.

Zobacz też: