Jak dokupić sobie trochę sympatii

Jeżeli pracownikom zakładu pracy lub uczniom w klasie damy ankietę i poprosimy, aby wskazali, kogo najbardziej lubią w swojej pracy (lub klasie), okaże się, że niektórzy będą wymieniani szczególnie często.

<!** Image 2 align=none alt="Image 174316" sub="Nastolatkom bardzo zależy na tym, by być lubianym w gronie rówieśników Fot. Thinkstock">Tych najbardziej lubianych psychologowie nazwali „gwiazdami socjometrycznymi” i wykonali na nich wiele testów, aby dowiedzieć się, od czego zależy sympatia do nich. Okazało się, że najczęściej lubimy ludzi zadbanych i urodziwych, podobnych do nas, zrównoważonych, z poczuciem humoru, skłonnych do dawania, obdarzających nas sympatią, itd.

Jednak psychologowie na tym nie poprzestali i wpadli na pomysł, aby podglądać, jak zachowują się gwiazdy socjometryczne. Robiono to za pomocą ukrytych kamer lub tzw. luster fenickich. Okazało się, że ludzie lubiani nauczyli się wykonywać w trakcie rozmów mnóstwo mało zauważalnych gestów i ruchów, wzbudzających u innych zaufanie i sympatię.

Dzisiaj wiemy, że istnieje sześć podstawowych zachowań, które rodzą uczucie zaufania i przyjaźni. Są to: dotyk, otwarta pozycja ciała, kontakt wzrokowy, uśmiech, pochylenie ciała i potakiwanie.

<!** reklama>Ułożyłem te słowa tak, aby ich pierwsze litery utworzyły skrót DOKUPP, bowiem jeżeli nauczymy się tych zachowań, to możemy „DOKUPPić” sobie sympatii otoczenia.

Dotyk jest bardzo silnym sygnałem. Gdy ktoś dotyka umiejętnie (czyli nienachalnie) na przykład naszej dłoni, tułowia, pleców (czyli tych części ciała, które nie są sferami tabu), to zwykle pokazuje w ten sposób, że nas lubi. W pewnych warunkach jednak dotyk może być odbierany jako naruszenie nietykalności osobistej - wtedy, gdy jest niechciany, nieuważny lub nieprzyjazny. Ludzie, którzy w ten sposób innych dotykają, są postrzegani jako szczególnie antypatyczni. Dlatego niekiedy zamiast dotykać, lepiej wykonywać inne drobne gesty, które zastepują gesty dotknięcia, jednak nie kończą się dotknięciem.

Jeśli przyjmujemy „otwartą pozycję ciała”, to nie zasłaniamy tych części, które są szczególnie delikatne (brzucha, szyi i genitaliów). Gdy nie czujemy się bezpiecznie, to zwykle krzyżujemy nogi i ręce, zasłaniamy szyję itp. Są to postawy obronne, dające nam poczucie bezpieczeństwa. Ludzie lubiani nawykowo przyjmują otwartą pozycję ciała, co rodzi przekonanie, że są przyjaźnie nastawieni.

Spojrzenie podczas rozmowy jest najczęściej wyrazem skupienia uwagi na drugim człowieku i zainteresowania nim, chyba że utkwimy w kimś nieruchomy wzrok, co będzie odczytane jako groźba. Ludzie lubiani zwykle często spoglądają na innych.

Gdy rozmawiamy z kimś, kogo nie lubimy, kogo boimy się lub wolimy unikać, to zwykle unikamy też kontaktu wzrokowego z nim. Spoglądanie nie może być jednak zbyt długie, bowiem będzie odebrane jako agresja.

Osoby lubiane często się uśmiechają. Ludzie, którzy się nie uśmiechają, sprawiają na nas wrażenie niedostępnych i oziębłych (ewentualnie lepszych od nas - szefowie zwykle mniej się uśmiechają niż podwładni).

Gdy kogoś lubimy, to podczas rozmowy pochylamy tułów w jego kierunku. To bardzo ważny sygnał niewerbalny, świadczący o darzeniu kogoś sympatią i zainteresowaniem.

Ludzie nielubiani nawykowo przybierają zamkniętą pozycję ciała i podczas rozmowy nieznacznie odchylają się do tyłu (wtedy biodra wysuwają się do przodu, co odczytywane jest jako „olewanie” rozmówcy).

Bardzo lubimy, gdy ludzie się z nami zgadzają, toteż osoby wzbudzające sympatię zwykle nawykowo kiwają głowami podczas rozmowy, tak jakby się zgadzały z tym, co drugi człowiek mówi. To daje uczucie dobrego kontaktu i ciepła.

O autorze: dr Marcin Florkowski jest psychologiem, adiunktem na Uniwersytecie Zielonogórskim oraz diagnostą i terapeutą w poradni psychologiczno-pedagogicznej