Jaki powinien być Teatr Horzycy? [SONDA]

Przypomnijmy - dwa tygodnie temu marszałek Piotr Całbecki wystąpił z propozycją zmiany statutu Teatru im. Wilama Horzycy i powołania jego szefa z pominięciem decyzji Naczelnego Sądu Administracyjnego, który rozpatruje decyzję o unieważnieniu zeszłorocznego konkursu na dyrektora. Zespół teatru zaprotestował, proponowane zmiany zawieszono.

Czytaj koniecznie: Co dalej z dyrektorem Teatru Horzycy?

Jaki powinien być jedyny dramatyczny teatr w Toruniu, zapytaliśmy kilka osób. Dr Marzenna Wiśniewska pracuje w Katedrze Kulturoznawstwa UMK. Anita Nowak jest recenzentką, obserwatorką życia teatralnego nie tylko Torunia. Prof. Maciej Mikołajewski pisał recenzje teatralne do „Głosu Uczelni”. Teresa Baniukiewicz, dziś na emeryturze, jako nauczycielka Gimnazjum nr 29 dostała nagrody Wilama za edukację teatralną. Tadeusz Kwiatkowski co roku w Dniu Teatru funduje aktorom Nagrodę Jednego Widza.

Dr Marzena Wiśniewska - teatrolożka z UMK

Teatr Horzycy ma świetną, niemal stuletnią historię,która zobowiązuje. Było w nim miejsce i na klasykę, i na dramat współczesny, i na eksperymenty. Potrafił być teatrem środka, z jednej strony dającym rozrywkę, z drugiej - reagującym na poważne wyzwania i zapraszającym odważnych reżyserów. To są elementy, które koncepcja prowadzenia tego teatru powinna zawsze zawierać.

W Toruniu jest tradycja chodzenia do teatru, teatr w świadomości mieszkańców funkcjonuje. Ważne byłoby jednak większe zwrócenie się do młodego widza, nie tylko poprzez repertuar, ale przez różnorodne relacje z młodym odbiorcą.

Mocno osadzony w kulturze miasta (i kraju) jest festiwal „Kontakt”. Uwzględniając festiwal można twierdzić, że toruński teatr zapewnia dobry dostęp do tego, co ciekawe i cenne w kulturze teatralnej.

Zobacz także: Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom w Toruniu [ZDJĘCIA]

Teresa Baniukiewicz - polonistka, laureatka Wielkiego Wilama

Do Teatru Horzycy zaczęłam chodzić jeszcze za dyrekcji Marka Okopińskiego. Przez lata jako nauczycielka przyprowadzałam tu uczniów. Oglądałam spektakle po dwa razy, najpierw sama, potem z młodzieżą - bo wybierałam je dla niej. Niestety, w ostatnich latach brakowało repertuaru dla gimnazjalistów. Zresztą to dotyczy też innych teatrów w Polsce, do których jeżdżę. Chodzi mi o tematykę, sprawy obyczajowe. Myślę, że za mało jest przedstawień przygotowanych tradycyjnie. Niestety, wielu innowacji, aluzji, młodzież nie rozumie, trzeba ją uczyć teatru zaczynając od tradycji.

A jako widz, już nie nauczycielka? Oglądam wszystko! Z różnymi odczuciami. Chodzę do teatru także dla na naszych aktorów, których kocham. Tęsknię jednak do klasyki. Na „Wujaszku Wani” przed laty byłam jedenaście razy!

Czytaj dalej - przejdź na kolejną stronę

Prof. Maciej Mikołajewski - astronom, kiedyś recenzent teatralny

Dobry teatr dla Torunia? To trudne pytanie. Mnie teatru uczyła - jako szefowa „Horzycy” - pani Krystyna Meissner. Jej teatr to teatr, który pokochałem na całe życie. Taki teatr mi się marzy, choć zapewne powiązany był ściśle z tamtymi czasami, z pierwszymi powiewami wolności i Europy. One w toruńskiej kulturze pojawiły się właśnie dzięki Krystynie Meissner. Dziś pewnie już tak do tej wolności tęsknić nie musimy. Chociaż - kto wie... Sztuka powinna być wolna.

Za dyrekcji pani Meissner poza tym w Toruniu karierę zaczynali świetni reżyserzy. Tu też, dzięki stworzonemu przez nią festiwalowi „Kontakt”, Polsce i Zachodowi objawili się wspaniali reżyserzy ze wschodu Europy, których potem zatrudniano też u nas. Słowem - teatrowi potrzebna jest przede wszystkim prawdziwa osobowość artystyczna, która by go poprowadziła. Wielkiemu artyście zresztą można wiele wybaczyć, nie musi być grzeczny W ostatnich latach trochę „zdradzam” Teatr Horzycy dla „Baja Pomorskiego”, jako że jestem miłośnikiem teatru plastycznego, symbolicznego, który tam odnajduję, a który jest mi bliższy.

Ale tych kilka rzeczy, które ostatnio widziałem u „Horzycy” były na znakomitym poziomie. Toruńskiemu teatrowi jak powietrze potrzebne są nagrody na festiwalach poza Toruniem, także po to, by przekonać do siebie tę nieprzekonaną publiczność. Potrzebna jest większa obecność teatru i aktorów na zewnątrz, także na ekranach kinowych i telewizyjnych.

Anita Nowak - krytyk teatralny, recenzenta radia PiK i "Teatru dla Was"

Myślę, że nie ma recepty na jedyny właściwy teatr dla jakiegoś miasta. Każdy bowiem mieszkaniec ma inne wobec teatru oczekiwania.. Ważne, żeby był teatr dobry- prowadzony na wysoce profesjonalnym poziomie, opierający się na współpracy z utalentowanymi, interesującymi artystami w zakresie reżyserii, scenografii, muzyki.

Jeśli jest to jedyna placówka tego typu w mieście, wszystkie inscenizacje w danym sezonie nie powinny ograniczać się do podobnego gatunku, zbliżonej stylistyki. Nie powinno się serwować np. samych pozycji klasycznych, czy samych wydarzeń performatywnych. Nie wolno też, zamęczać widowni zbliżoną tematyką czy problematyką. Ważną sprawą jest materiał literacki, po jaki teatr sięga; ale ogromne znaczenie ma też forma. Powinna być oryginalna, ciekawa, prowokują do myślenia; daleka od wytartych symboli, oczywistości przekazu, ale dająca możliwość wyboru potencjalnych, ukrytych w niej sensów. Teatr jest sztuką elitarną i nie powinien chodzić na łatwiznę; podkulturę pozostawić komercjalnym stacjom telewizyjnym i teatrom impresaryjnym.

Najważniejszym, pierwszoplanowym elementem teatru jest aktor. Nie wolno sprowadzać go pozycji do przedmiotu, rekwizytu. Nie należy też szufladkować aktorów, ale czasem obsadzać ich nawet wbrew warunkom, aby stworzyć nową niepowtarzalną wartość. We wszystkim unikać sztampy.

Kierując teatrem nie wolno być wrogiem aktorów, ale nie można się też z nimi spoufalać. Trzeba znać teatr od podszewki, orientować się w jego realiach, ale trzeba też posiadać silną osobowość, być człowiekiem twardo stąpającym po ziemi, a teatr daje wybór.

Tadeusz Kwiatkowski - właściciel sklepu, fundator nagród aktorskich

Przede wszystkim teatr powinien być kierowany przez niezależnych artystów. Broń go Boże przed komisarzami z politycznego nadania i przed tym, co dzieje się z publiczną telewizją. Takie potraktowanie kultury, mieszanie się w sztukę polityków, to dla niej tragedia.

Miejmy zatem nadzieję, że już nie dojdzie do tego, że, jak w poprzedniej epce, aktorzy będą musieli jakieś treści przemycać między wierszami. Do aktualnej oferty Teatru Horzycy mam zastrzeżenia. Mimo różnych opinii o okresie, w którym dyrektorem artystycznym była Iwona Kempa, uważam, że sporo ciekawego wniosła. Toteż rzeczywiście ważne jest, żeby w takiej instytucji na tym stanowisku pojawiali się co jakiś czas nowi ludzie, z nowymi koncepcjami.

Na szczęście toruński teatr daje wybór - ja lubię przedstawienia „środka”, nie te najtrudniejsze, ale i nie te rozrywkowe, które rodzajem humoru zbliżają się do cyrku. Teatr nie może działać pod publiczkę, musi poszukiwać. Do dzisiaj wspominam takie spektakle jak rewelacyjne „Caritas" czy muzyczny „Kocham Paryż”. Z najnowszych bardzo podobali mi się „Krzyżacy”, w przeciwieństwie do niezrozumiałej, niejasnej „Heddy Gabler”.