Kara za wybuch w dyżurce

Na 25 lat więzienia skazał Sąd Okręgowy w Toruniu Sławomira G. - To on jest winny tego, że granat wybuchł w dyżurce więzienia - argumentował skład orzekający.

Sławomir G. usłyszał wczoraj ze strony sądu wiele gorzkich słów. Choćby takie, że - w jego ocenie - musi zostać odizolowany od społeczeństwa na wiele lat, ponieważ jego powrót na wolność może skutkować tym, iż znów popełni kolejne podobne przestępstwo, którego ofiarą będzie jego żona, z którą jest w trakcie rozwodu.

<!** reklama>- Nic nie jest w stanie go przekonać, że tylko on jest winny tego, co się stało. Ma taką konstrukcję osobowości, że gdy ktoś nie robi tego co on chce, realizuje z góry ustalony plan. Z pełną determinacją i nic i nikt nie jest w stanie go powstrzymać. Swoje fantazje wprowadza w życie. A już wcześniej myślał o detonacji granatu. Nawet w banku, gdyby żona nie chciała przelać pieniędzy, tylko przeraziła go wizja tego, że mogło być bardzo dużo ofiar - tłumaczył toruński sąd w ustnym uzasadnieniu wyroku.

Przypomnijmy, że do tragedii, która zaprowadziła Sławomira G. na ławę oskarżonych, doszło w lipcu 2008 roku. Poprzedziło ją wiele lat małżeństwa Sławomira G. z 50-letnią obecnie kobietą. Miało ono burzliwy przebieg i pełne było konfliktów. Małżonkowie spierali się o pieniądze, wychowanie syna, oskarżony pił sporo alkoholu i zarzucał żonie zdradę. Postanowili się rozstać i właśnie podział pieniędzy za sprzedaż wspólnej nieruchomości stał się bezpośrednią przyczyną ostatniego przed tragedią konfliktu. Poszło o pięć tysięcy złotych, których otrzymania nie mógł się doprosić oskarżony.

Przez wiele lat pracował w wojsku i z tamtych czasów miał granat F-1. 4 lipca 2008 roku wziął go ze sobą na kolejne spotkanie z żoną. Czekał na nią przed zakładem karnym przy ulicy Wybickiego w Grudziądzu, w którym pracowała kobieta. Ona natomiast po krótkiej rozmowie z oskarżonym wróciła do więziennej dyżurki. Poczuła się zagrożona, bo mężczyzna jej groził. Oskarżony ruszył za nią. Wszedł do środka budynku, granat miał już w dłoni i tam doszło do szarpaniny. Wtedy też nastąpił wybuch.

Przez większą część procesu i w ostatnim słowie oskarżony starał się przekonać sąd, że do wybuchu doszło przypadkiem, a on wyciągając z plecaka granat, chciał tylko nastraszyć swoją żonę. Sąd uznał zupełnie inaczej.

- Tylko oskarżony jest winny tej tragedii, to on wyciągnął zawleczkę. Wtedy już działał z premedytacją. Godził się na śmierć kobiety i odniesienie ran przez obcego mężczyznę i jego dziecko, którzy w tym czasie również byli przypadkiem w dyżurce - tłumaczył sąd.

W wyniku wybuchu kobiecie amputowano część ręki i nogi, nie widzi również na jedno oko. Według biegłych tylko szybko udzielona pomoc uratowała jej życie. Gdyby stało się to w bardziej odludnym miejscu i ratunek przyszedłby trochę później, prawdopodobnie by nie przeżyła. Obrażeń nóg doznał również oskarżony i chodzi podpierając się laską. Tylko cud - jak określili biegli - spowodował, że przypadkowi świadkowie tej awantury nie odnieśli poważnych obrażeń. Być może dlatego, że granat sprzed wielu lat miał już nieco obniżoną siłę rażenia. Wyrok nie jest prawomocny.