Klamry wszyscy musimy zapamiętać

Cierpią także ci, którzy przeżyli. Do końca życia oni i ich rodziny dźwigać będą ciężar współodpowiedzialności.
Tych dzieci nie ma już między nami. Pozostały jednak pytania. Trudne i bolesne. Jak to się stało, że grupa nastolatków, z najmłodszą 13-letnią Natalią, w środku nocy znalazła się sama na drodze? Jakim cudem mieli samochód należący do ojca jednego z nich? Czy rodzice szukali pociech, czy też przyjęli za dobrą monetę ich przedwieczorne pożegnanie „wychodzę, idę z kolegami”? To są pytania, na które żaden rodzic nie chciałby sobie odpowiadać. A oni muszą.

Dramat jest tym większy, że niektóre z rodzin chować będą kolejne już ofiary wypadków. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, jakiej siły potrzeba, by przeżyć drugi pogrzeb dziecka w ciągu kilku lat...

Wstrząs po wypadku w Klamrach także wśród osób zupełnie postronnych jest silny. I dobrze. Rodziców niech zmobilizuje to trzykrotnie większej czujności. Młodym żądnym przygód i zabawy ludziom natomiast niech Klamry na zawsze zapadną w pamięć. Nie masz prawa jazdy? Nie siadasz za kółkiem! Umoczyłeś usta w alkoholu? Nie prowadzisz! Widzisz, że tak robią znajomi? Nie pozwól im na to!

Klamry muszą oznaczać też koniec cichego społecznego przyzwolenia na samochodowe szaleństwa nastolatków. Jeśli coś umyka uwadze rodzica, są jeszcze krewni i sąsiedzi.