"Lubię mordować, ale tylko legalnie" - wywiad z pisarką Małgorzatą Falkowską

Zdecydowałaś się na napisanie powieści świątecznej. Skąd ten pomysł?

Wydaje mi się, że każdy autor podświadomie chciałby napisać coś takiego, tym bardziej, że z roku na rok rynek jest coraz bardziej otwarty na takie klimaty. U mnie myśl kiełkowała od dawna, ale to mail z propozycją współpracy od Wydawnictwa Skarpa
Warszawska zapoczątkował pisanie “Serca w kopercie”.

Dlaczego powieści świąteczne pojawiają się w księgarniach nawet dwa miesiące przed Bożym Narodzeniem?

Odpowiedź na to pytanie jest prosta, jeśli siedzimy w branży wydawniczej. W grudniu nasz rynek jest, nazwijmy to, “martwy”. Już w listopadzie następuje spadek premier i przyjęło się, że ostatnia środa października to u większości wydawców właśnie czas premier świątecznych. Przyznam, że wielki wpływ na to mają Targi Książki w Krakowie, które zazwyczaj odbywają się w tym terminie. To właśnie podczas ich trwania, na udekorowanych w klimacie Bożego Narodzenia stoiskach, można znaleźć świąteczne powieści.

Przyznam, że jako autorka mam święta cały rok, bo „Serce w kopercie” skończyłam w majówkę, w wakacje pisałam opowiadanie do antologii świątecznej i redagowałam teksty, a jesienią świętuję premiery.

W grudniu, kiedy wszyscy żyją świętami, ja ich nie czuję. Prezenty kupione dawno temu, filmy obejrzane, książki przeczytane, a ja teraz piszę coś, co dzieje się latem. Taki los pisarza.

Czy sama lubisz czytać powieści świąteczne? Często są one dość cukierkowe. Jakie jest "Serce w kopercie"?

Sama lubię i co roku czytam kilka powieści świątecznych - wszystkich nie byłabym w stanie. Nie przepadam za cukierkowymi opowieściami, bo lubię, jak bohaterowie mają pod górkę. W końcu takie jest życie. I dokładnie tak jest w “Sercu w kopercie”. Główna bohaterka wręcz nienawidzi świąt i całej otoczki z nimi związanej, co czyni powieść inną już na wstępie. Natalia jest studentką toruńskiego uniwersytetu, ale ja określiłabym ją jako szukającą swojej życiowej drogi.

Sięgałaś po różne gatunki, w tym kryminał. Który jest Ci najbliższy?

I teraz, jak nie zabrzmieć źle…

Lubię mordować, ale tylko legalnie oczywiście i stąd pomysł na kryminał czy thriller.

W swoim dorobku mam pokaźny wachlarz, ale chyba ostatnimi czasy najlepiej czuję się w romansach. Może za jakiś czas to się zmieni. Wszystko zależy od nastroju, nastawienia i tego, co mi w duszy gra.

Chciałabyś wrócić do kryminału?

Chciałabym i powrócę, bo obiecałam kontynuację „Nagrania” Czytelnikom. Fakt, trochę to trwa, bo tu nie mam umowy i terminu, a najpierw muszę się rozliczyć z deadline'ów. Ale wrócę, mam już tytuł, cały plan i nawet nazwany ku temu plik.

Czy umiejscowienie akcji w Toruniu, mieście, w którym mieszkasz, ułatwia czy raczej utrudnia pracę autorki?

W Toruniu mieszkam od 12 lat. Na początku mojej drogi pisarskiej jako miejsce akcji wybrałam Warszawę. To miało sprawić, że będę czuła się bezpieczniej, ale w rzeczywistości okazało się trudne. Łatwiej spacerować z bohaterami w miejscu, które znam. Zresztą gdy ktoś czyta moje książki, widzi, gdzie sama bywam, co często zachęca czytelników do odwiedzenia Torunia. Dla mnie ten sposób umiejscowienia akcji jest dużo łatwiejszy.

Opowiedz o swoim dniu. Nie jesteś pisarką na pełen etat.

Nie jestem, ale muszę przyznać, że czasem bym chciała, choć w kraju, gdzie czyta jedynie 38% mieszkańców, jest to spore wyzwanie. Od 7 do 15 pracuję jako oligofrenopedagog, czyli pedagog osób z niepełnosprawnością intelektualną, co daje mi pewną regularność, jeśli chodzi o pisanie. Może to dziwnie zabrzmi, ale nie jestem w stanie pisać do godziny 15, gdy mam dzień wolny, chyba, że jest to weekend. Wyrobiłam sobie taką rutynę i staram się codziennie popołudniem, a nawet wieczorem pisać minimum 10 tysięcy znaków w pliku. Przyznam, że nie zawsze się to udaje, ale staram się!

Co sama lubisz czytać?

Czytam kryminały, thriller, romanse, literaturę obyczajową. Myślę, że jestem dość otwarta, choć nie garnę się do fantastyki i książek historycznych. Moje ostatnie przeczytane powieści to w większości te, które dostałam przed premierą, aby napisać o nich kilka słów, gdy mi przypadną do gustu.

Jak relaksujesz się po pracy?

Podczas pisania! Wtedy wnikam w inny świat i zapominam o tym, co mnie otacza. Bohaterowie biegają po głowie, obarczając swoimi rozterkami i nie mam czasu na myślenie o czymś, co mnie trapi.

Pisanie to według mnie coś w rodzaju terapii.

Powiedziałabym, że tam ja rządzę, ale tak nie jest, więc powiem, że na kartach powieści to ja decyduję, jak się coś zakończy, czego w realnym życiu nie może mi nikt zagwarantować.