Mogli mieszkać wszędzie, wybrali Toruń

<!** Image 2 align=none alt="Image 202170" sub="Fot.: Jacek Smarz">

Mogli zamieszkać w innych miastach, a wybrali nas. Nie żałują, choć nie są bezkrytyczni.  - W Cambridge tęskniłam za Polską, w Łodzi czułam się jak w molochu. Wybrałam Toruń, bo pokochałam go od pierwszego wejrzenia - mówi Maria Kala. I nie jest jedyna.

Pani Maria od dwóch miesięcy mieszka i pracuje w naszym mieście. Spełniła swoje marzenie i otworzyła herbaciarnię oraz sklepik z herbatami. Uśmiechniętą blondynkę spotykamy w lokalu przy ul. Ducha Świętego, a jej syna Mariusza - za ladą tuż obok.

Z Wysp na starówkę

- Pierwszy raz odwiedziłam Toruń z dziećmi jakieś dwa-trzy lata temu. „Jaki piękny zakątek świata” - pomyślałam sobie wtedy. Szczególnie zauroczona czułam się podczas wieczornego spaceru Bulwarem Filadelfijskim. Te oświetlone gotyckie mury, ta migoczącą Wisła - wspomina.

Wtedy jeszcze mieszkała w Łodzi. Potem wyjechała na rok do pracy w Anglii. Kierowała zespołem krawcowych w ekskluzywnym salonie sukien ślubnych. Była cenionym pracownikiem, ale tęskniła za krajem. Postanowiła wrócić, ale już do Torunia. Herbaciarnię postanowiła prowadzić tak, by każdy klient czuł się tutaj jak gość w jej domu. Interes pomaga jej rozkręcać syn, który kończy jeszcze łódzką filmówkę i synowa Anna.

<!** reklama>

- Co w Toruniu mi przeszkadza? Polująca na kierowców straż miejska i urzędnicza obstrukcja. Ale to spotkać można chyba w każdym polskim mieście - uśmiecha się.

Dokumentuje naszą historię

Roman Salacha z kolei do Torunia przyjechał z Rzeszowa. To były lata 70. Ukończył szkołę oficerską i obiecał sobie, że tego miasta na inne nie zamieni.

- Najpiękniejsze są dla mnie tutaj starówka i zespół forteczny Twierdza Toruń. Staram się uwieczniać te miejsca, gdy tylko mam czas - podkreśla. - Zresztą od 5 listopada 2010 roku dokumentuję także kolejne etapy budowy nowego mostu. Wiadomo, że to wręcz historyczna inwestycja.

Ślepą miłością pan Roman jednak Torunia nie kocha. Przeszkadzają mu śmieci i psie odchody na chodnikach oraz brak reakcji na to stosownych służb. - Niedowład władz miasta i ich służb dostrzegam zresztą i w innych dziedzinach - dodaje. - A są rzeczy, które tanim kosztem można by naprawić. Np. paradoksy w oznakowaniu dróg, chociażby przy ul. Grudziądzkiej.

Mimo wszystko to tu jednak chce żyć. Tu poznał żonę Marię, doczekał się dwóch córek. Pan Roman polubił też „Nowości”. Przyznaje, że czyta nas nałogowo. Wycina wszystko, co dotyczy staroci i udziela się przy poszukiwaniach różnych archiwaliów. Systematycznie uczestniczy też w nowościowych wycieczkach do miejsc nieznanych.

Bośniacy w polskiej szkole

Mocno związał się też z Toruniem Elmedin Omanic - Bośniak, który od 2005 roku trenuje nasze koszykarki. Trener tej klasy co on bez problemu mógłby przenieść się do większego miasta. A jednak został nad Wisłą.

Mieszka wspólnie z żoną Almą i trójką dzieci: córkami Adną i Farisą (9 i 8 lat) oraz synkiem Afanem (2 lata).

- Bez nich byłoby mi bardzo ciężko - przyznawał na naszych łamach. - Życie na odległość nie jest dobre, bo zarówno ja, jak i rodzina sporo tracimy. Dzieci i żona zaaklimatyzowały się w Toruniu równie szybko jak ja. Córki chodzą tutaj do szkoły, a najmłodszy syn urodził się w toruńskim szpitalu.

W swoim kraju Omanic pracował w Sarajewie. Był też selekcjonerem kadry Bośni i Hercegowiny. Niejeden polski klub patrzył w jego kierunku, ale nic nie wskórał.