Eduarda Mendozę, kto wie, czy nie najwybitniejszego żyjącego pisarza hiszpańskiego, czytelnicy w Polsce zdążyli bardzo dobrze poznać.
<!** Image 2 align=right alt="Image 168242" sub="Eduardo Mendoza, Trzy żywoty świętych, tłum. Marzena Chrobak, Wydawnictwo Znak, Kraków 2011.">„Trzy żywoty świętych”, ostatnia jego książka, wydana w ojczyźnie Mendozy w 2009 r., jest już dziesiątą dostępną w polskim przekładzie.
Są to za każdym razem nad wyraz oryginalne fabuły, jak poszukiwanie sprawców przestępstwa w starożytnej Jerozolimie razem z małoletnim Jezusem Chrystusem („Niezwykła podróż Pomponiusza Flatusa”) czy zwiedzanie Barcelony w towarzystwie kosmity, który zgubił załoganta („Brak wiadomości od Gurba”). Barcelona jest zresztą ukochanym miejscem 68-letniego obecnie pisarza i częstym miejscem zdarzeń napisanych przez niego utworów.
Również w Barcelonie toczy się akcja dwóch z trzech opowiadań zawartych w zbiorze „Trzy żywoty świętych”. Tylko ostatnie z nich, „Pomyłka”, to świeży owoc wysiłków twórczych Mendozy. Jak pisarz wyjaśnia we wstępie, pierwsze i najdłuższe opowiadanie, „Wieloryb”, które przenosi czytelników do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, to utwór napisany w początkach jego kariery. „Dubislav” natomiast powstał na średnim etapie pisarskiego rozwoju. Czy upływ czasu jest tu widoczny? Po części tak. „Wieloryb” jest najbardziej rozgadany oraz napisany najbogatszym językiem i najbardziej wytwornym stylem. W późniejszych opowiadaniach autor poszukuje większej prostoty wyrażania myśli.
A jednak to chyba „Wieloryb” wydaje się w tym tomie dziełem najbardziej udanym. Jego bohaterem jest biskup z małego państewka w Ameryce Środkowej, który przybywa do frankistowskiej Hiszpanii na Kongres Eucharystyczny. Choć to kościelny hierarcha, nie wywołuje imponującego wrażenia. Naprawdę to prosty, marnie wykształcony Indianin, który dzięki sutannie uciekł biedzie. Swoje rozczarowanie tym faktem z trudem ukrywa na wskroś mieszczańska rodzina, która wcześniej za zaszczyt poczytywała sobie udzielenie gościny księciu Kościoła. Rozczarowanie przechodzi w obojętność, a potem niechęć, gdy okazuje się, że w ojczyźnie biskupa Kwiczoka doszło do wojskowego zamachu stanu i junta uważa za swojego wroga także biskupa, podejrzewanego o komunistyczne sympatie. Pozbawiony wsparcia episkopatu w Hiszpanii Kwiczok zaczyna wieść coraz podlejsze życie na przymusowej emigracji.
<!** reklama>
Biskup Kwiczok to pierwsza postać w małej galerii nieświętych świętych, zebranej przez Mendozę. Drugą będzie wychowany w uczuciowym chłodzie, na dystans, syn słynnej okulistki, uciekający przed pustką swej egzystencji do murzyńskiej wioski w północnej Afryce. Trzeci nieświęty jest kobietą, filolożką podejmującą, zdawałoby się, syzyfową pracę nauczycielki analizy literackiej w... więzieniu, a niespodziewanie trafiającą tam na nieoszlifowany diament. Myliłby się jednak ten, kto w opowiadaniach Mendozy szukałby egzaltowanego współczucia dla ludzkiej niedoli. Autor co chwila puszcza figlarne oko do czytelnika i pobłyskuje humorem wysokiej próby. Nie, nie nabija się z cudzego nieszczęścia - pokazuje tylko, że o świętości nie trzeba pisać na kolanach.
Nasza ocena: 4/5
Książki tygodnia:
Bestsellery sieci księgarń „Matras”
- Leonie Swann, Triumf owiec
- Stieg Larsson, Mężczyźni, którzy nianawidzą kobiet
- Camilla Lackberg, Niemiecki bękart
- Leonie Swann, Sprawiedliwość owiec
- Sławomir Leśniewski, Jena i Auerstadt 1806
- Janusz Wiśniewski, Łóżko
- Stieg Larsson, Zamek z piasku, który runął
- Natascha Kampusch, 3096 dni
- Stieg Larsson, Dziewczyna, która igrała z ogniem
- L.J. Smith, Pamiętniki wampirów. Przebudzenie
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
