Partia, tron i program narodu [MINĄŁ TYDZIEŃ]

Odpytywany w czwartek przez „Nowości”, dlaczego przywilej pierwszeństwa organizacji zgromadzeń oddać należy władzom i kościołom - ostatecznie ten zapis usunięty został w Senacie - toruński radny Prawa i Sprawiedliwości, Karol Maria Wojtasik odpowiedział tak: „A to dlatego, że władza publiczna i kościelna jest przedstawicielem większości społeczeństwa”. W dawnych czasach taki sposób myślenia wyrażał się w popularnym wtedy sloganie: „Program Partii - Programem Narodu”.

Podobają mi się takie odpowiedzi, jak ta radnego: jasno, klarownie, jednoznacznie. I zupełnie bez sensu. Owszem, obecna władza ma niekwestionowany mandat demokratyczny, ale to, co robi radny Wojtasik oraz masa apologetów obecnej ekipy, czyli powoływanie się na wolę całego społeczeństwa, nijak się ma do rzeczywistości. Przypomnijmy jeszcze raz: w zeszłorocznych wyborach do Sejmu, PiS zdobył 5 711 687 głosów, co oznacza, że partię te poparło wyraźnie mniej niż połowa głosujących, dokładnie - 37,58 procent.

Realna skala społecznego poparcia, potwierdzonego przy urnie, jest jeszcze mniejsza, bo rok temu głosowała jedynie połowa z 30,6 miliona uprawnionych. Z całej tej liczby zaledwie 18,6 procent wyborców oddało swój głos na PiS.

Tu wszystko da się wyliczyć i wyrazić w liczbach. Opinii, że władza kościelna wyraża zdanie większości społeczeństwa już tak łatwo nie da się zweryfikować, bo i materia jest o wiele bardziej skomplikowana. Począwszy od tego, co uznamy za ową „władzę kościelną”?

W każdym razie liczba osób deklarujących przynależność do Kościoła katolickiego to jedno, liczba osób praktykujących - czy to przez udział w niedzielnych mszach, czy to korzystających z sakramentów - to drugie, a trzecie wreszcie to cała różnorodność postaw i przekonań, także politycznych reprezentowana przez 36,7 miliona - jak wylicza Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego SAC - polskich katolików. Począwszy od poglądów tych, którzy kilka dni temu w Toruniu hucznie świętowali ćwierćwiecze Radia Maryja aż po przekonania tych, którym taki sojusz tronu z ołtarzem nie odpowiada, i zamiast „Naszego Dziennika” sięgną raczej po „Tygodnik Powszechny”.

Ci drudzy raczej nie mają ostatnio powodów, by specjalnie świętować, ale to już zupełnie inna historia.