Obowiązkowy zapis do PPK 2023. Jedna rezygnacja to za mało? Kiedy pobiorą składki? Czy opłaca mi się PPK?

Zobacz wideo: Tak wyglądają teraz kontrole zwolnień lekarskich. Oni są na celowniku ZUS

Pracownicze Plany Kapitałowe to prywatny, dobrowolny system oszczędzania długoterminowego przysługujący wszystkim zatrudnionym. Ideą wprowadzenia tego programu jest zadbanie o poprawę bezpieczeństwa finansowego Polaków, a także o pomnożenie ich prywatnych oszczędności emerytalnych.

Nie każdy z nas musi chcieć uczestniczyć w tym programie. W takiej sytuacji możliwe jest złożenie u pracodawcy odpowiedniej deklaracji. Ten zaś ma 7 dni na przekazanie jej do właściwej instytucji finansowej. Co istotne, deklaracja obowiązuje już od miesiąca jej złożenia. Należy jednak pamiętać, że po upływie 4 lat ponownie dochodzi do naliczania u pracownika składek na PPK. W takim przypadku to w obowiązku pracodawcy leży poinformowanie o tym fakcie pracownika. Inaczej mówiąc, osoba niechętna uczestniczeniu w programie PPK musi co 4 lata ponawiać swój wniosek o wypisanie z programu. A co daje nam udział w tym programie?

Do 28 lutego pracodawca musi poinformować pracownika, że zgodnie z jego życzeniem dokonał wypisu z PPK. Wycofanie się z PPK nie oznacza wypłaty pieniędzy, a jedynie czasowe wstrzymanie zasilania konta PPK - możemy więc wrócić do oszczędzania w przyszłości!

Pracownicze Plany Kapitałowe obowiązują wszystkich pracowników w wieku od 18 do 54 r.ż. Wymogiem jest to, aby pracodawca odprowadzał za te osoby składki emerytalno-rentowe. Pomiędzy 55. a 69. rokiem życia udział w PPK jest możliwy po złożeniu stosownego oświadczenia woli.

W ramach Pracowniczych Planów Kapitałowych obowiązują dwie składki. Obligatoryjna (podstawa) oraz dobrowolna. Podstawa wynosi 2 proc. wynagrodzenia brutto (w uzasadnionych przypadkach może być obniżona ona nawet do 0,5 proc. wynagrodzenia brutto). Z kolei składka dodatkowa może wynosić maksymalnie 2 proc. tego wynagrodzenia. Składkę odprowadza się z pensji pracownika, ale również swój wkład obowiązkowy ma pracodawca (minimum 1,5%), a także możemy liczyć na dopłaty ze strony państwa. Po trzech miesiącach oszczędzania darmowo otrzymujemy 250 zł, a z każdym kolejnym rokiem konto pracownika zasila dodatkowe 240 złotych.

Po ukończeniu 60. r.ż. pracownik może:

1. Kontynuować odkładanie środków w PPK.
2. Wypłacić jednorazowo 25% zgromadzonych środków, a resztę pobierać przez dalsze 10 lat. Taka opcja jest zwolniona z podatku od zysków kapitałowych.
3. Wypłacić pierwsze 25%, a pozostałe środki rozłożyć na dowolną liczbę rat. Jeśli będzie ich mniej niż 120 (czyli na czas krótszy niż 10 lat), zapłacimy od nich podatek od zysków kapitałowych.

W praktyce dokładanie 1,5% ze strony pracodawcy przy minimalnej krajowej (3490 zł) w perspektywie 40 lat (od 20 r.ż.) daje dodatkowe 45 276 zł. W innym przypadku pracownik nie otrzymałby takich środków.

Na stronie PPK możemy przeczytać, że środki domyślnie mają być wypłacane po ukończeniu 60. roku życia (ale możemy to wydłużyć np. do 65. r.ż.). Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby pieniądze wypłacać już wcześniej - w ten sposób będą stanowiły zabezpieczenie na nieprzewidziane wydatki. To zaś oznacza, że unikniemy np. zaciągania kredytów. Co więcej, oprócz własnych środków na PPK składa się to, co dopłaci państwo, a przede wszystkim środki wpłacane przez pracodawcę. Same pieniądze też w tym czasie wypracowują zysk.

Dokładna kwota zależy od tego, jak długo będziemy odkładać środki. Ile możemy zarobić, licząc, że zakończymy odkładanie w wieku 60 lat? Oto wyliczenia dla przykładowej wysokości zarobków! Sprawdzamy też, czy warto dłużej odkładać!