Prawo do bezpłatnego leczenia nie oznacza, że pacjeni nie muszą zgłaszać zmiany miejsca zamieszkania

[break]
Starsi wyjeżdżają za granicę na kilka lat do pracy. Młodzi uczą się tam i studiują. Podczas pobytu poza Polską nadal są pacjentami swojej toruńskiej przychodni. Czy wiele jest takich sytuacji, że ktoś wyjeżdża za granicę na dłużej, a mieszkając w innym kraju wciąż jest przypisany do danej przychodni? Jaki jest, a jaki powinien być jego status z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego? Co dzieje się w przypadku osoby dorosłej posiadającej dziecko, zmieniającej pracę?

Może odhaczyć

- Mój ponad 17-letni syn Paweł wyjechał na kilka lat do swojego taty do Niemiec, gdzie się uczy. Niedawno przyszło z naszej przychodni w Toruniu wezwanie dla syna na szczepienie przeciw tężcowi. Zadzwoniłam do przychodni i powiedziałam, że syna nie ma i jeszcze długo nie będzie - relacjonuje pani Weronika, mama Pawła. - Powiedziałam też, że syn ma w Niemczech ubezpieczenie i swojego lekarza rodzinnego. Rejestratorka stwierdziła na to, że może go odhaczyć. Zapytałam, czy mam coś może przekazać do nowej przychodni syna. Czy czasami nie powinnam go stąd wypisać? Usłyszałam w odpowiedzi, że tym powinien się martwić Narodowy Fundusz Zdrowia.
Kobieta nie kryje, że bardzo zaintrygowała ją reakcja przychodni.
- Chyba coś jest nie tak. Przecież mój syn jest teraz jakby martwą duszą - zauważa pani Weronika. - A dostają na niego pieniądze, który niby tak w ochronie zdrowia brakuje.

Jak z EKUZ

Gdy wyjeżdżamy za granicę na krótko, np. na urlop do jednego z krajów Unii Europejskiej, przed wyjazdem, dla własnego bezpieczeństwa, powinniśmy wyrobić sobie Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego. Można to zrobić np. w delegaturach Narodowego Funduszu Zdrowia. Taka karta uprawnia nas do korzystania z opieki medycznej w nagłych przypadkach, np. w Niemczech w tym zakresie, w jakim przysługuje to ubezpieczonym mieszkańcom Niemiec.
Sytuacja jest zupełnie inna, gdy ktoś wyjeżdża na dłużej uczyć się, studiować, czy pracować w innym kraju.
- Sygnały o martwych duszach to bardzo ważna sprawa, która wymaga szczegółowego sprawdzenia i wyjaśnienia - nie kryje Barbara Nawrocka, rzecznik kujawsko-pomorskiego oddziału NFZ.
Jak dodaje Barbara Nawrocka, jeśli za granicę wyjeżdżają osoby dorosłe i tam pracują przez dłuższy czas, to podlegają tamtemu ustawodawstwu i tym samym ubezpieczeniu zdrowotnemu. Gdy przyjeżdżają do Polski w odwiedziny, muszą sobie wyrobić kartę EKUZ, ale tam, gdzie pracują, czyli np. w Niemczech, czy w Wielkiej Brytanii. U nas podczas takiego pobytu z tamtejszą kartą EKUZ takie osoby są traktowane jak ubezpieczeni w Polsce. Czyli np. w nagłych przypadkach nie płacą za pobyt w szpitalu, czy za wizyty u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.

Rodzic zmienia pracę

Zgodnie z przepisami, każdy rodzic, który podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu (np. jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, zlecenia, prowadzi działalność gospodarczą, pobiera rentę lub emeryturę, jest rolnikiem ubezpieczonym w KRUS) ma obowiązek zgłosić do ubezpieczenia zdrowotnego tych członków rodziny, którzy nie posiadają odrębnego prawa do ubezpieczenia - np. dziecko.
- Nieprawdą jest, że dziecka nie trzeba zgłaszać do ubezpieczenia, bo do 18. roku życia i tak leczy się za darmo. Trzeba, analogicznie, jak wygląda to w przypadku kobiet w ciąży - podkreśla Barbara Nawrocka, rzecznik NFZ.

Trzeba zgłosić

O dziecku, które należy zgłosić do ubezpieczenia zdrowotnego, rodzic powinien zawiadomić swojego płatnika składek (czyli pracodawcę, ZUS, KRUS). Jeśli dziecko nie ma jeszcze przyznanego PESEL-u, to do trzeciego miesiąca życia świadczenia zdrowotne mu udzielane mogą być rozliczane w oparciu o PESEL jego rodzica lub opiekuna, który jest zobowiązany do zgłoszenia dziecka do ubezpieczenia zdrowotnego.
Gdy rodzic dziecka zmienia pracę, zostaje wyrejestrowany przez starego pracodawcę z ubezpieczenia zdrowotnego (w tym też dziecko) i zgłaszany jest ponownie przez nowego. Trzeba pamiętać o zgłoszeniu dziecka u nowego pracodawcy. Zgłoszenie dziecka do ubezpieczenia zdrowotnego wygasa, gdy np. przestaje uczyć się między 18. a 26. rokiem życia. Także wówczas, gdy dalej się uczy, a skończyło już 26 lat lub gdy zostało skreślone z listy studentów.