Rekordy tygodnia. Co wolno wojewodzie, co może prezydent i dlaczego fryzjer drożeje. Komentarz

Nie wiem jak u Państwa, ale u mnie ten dzień nastąpił na początku tego tygodnia. Zaczęło się od włosów. Jak widać na załączonym obrazku, uroda mojej fryzury jest tego rodzaju, że generalnie pole popisu dla fryzjera pozostawia nieduże. Maszyneczką, szósteczką ciach, ciach, ciach, proszę dziękuję. Szybko, krótko, prosto, dzięki czemu mieszczę się w strefie najniższych stawek. Odkąd pamiętam, płaciłem mojej ulubionej pani fryzjerce 15 zł, a tym razem jednak poinformowała mnie delikatnie, że należy się zł 20, dodając, że „wszystko rośnie”. Dodała jeszcze, że musiała zakupić nową kasę fiskalną za 3 tys. PLN. Gdy spytałem o wsparcie państwa dla małego biznesu, o którym co i rusz słyszę, spojrzała na mnie wzrokiem bazyliszka. Miała w ręku nożyczki, zatem więcej pytań nie stawiałem .

Rozmyślając o paradoksach ekonomii, bo z jednej strony 5 zł to już dziś żaden pieniądz, ale podwyżka o ponad 33 proc. robi jednak wrażenie, doszedłem do ulubionej piekarni, gdzie sprzedają najlepsze na świecie małe rogale. Jak zwykle poprosiłem o 6 sztuk, na ladzie położyłem 6 zł, bo odkąd pamiętam, jeden kosztuje równo złotówkę. Sympatyczna sprzedawczyni spojrzała na mnie smutno rzucając: „teraz 7,20”. Okazało się, że rogal chrupiący jest jak zawsze, ale cena skoczyła do 1,20. Przy okazji usłyszałem znany już wywód, że wszystko rośnie. O tym samym mówił także na targowisku przy Chełmińskiej mój ulubiony sprzedawca jabłek spod Radziejowa, ale jego nie zacytuję, bo cytat składać by się musiał z samych wykropkowań i gwiazdek. Jasne, ceny rosną od miesięcy, we wrześniu inflacja dojechała do 5,8 proc., czuje się to przy każdych zakupach, ale przychodzi taki dzień, kiedy rosnąca drożyzna objawia się nagle w pełnej krasie.

Z innej beczki. Przedłuża się kryzys po zamknięciu neurologii i na Batorego. Szpital jest miejski i w poniedziałek o jego sytuacji mówił prezydent Michał Zaleski, między innymi podkreślając, że za bezpieczeństwo medyczne „odpowiada organ rządowy, czyli wojewoda, a za leczenie narodowy fundusz zdrowia” - dodajmy też podległy ministerstwu zdrowia.

A to, co komu podlega, nie dla wszystkich jest jasne i nie zawsze wydaje się klarowne, kto powinien zabrać się za rozwiązanie rozlewającego się kryzysu - bo przecież szpitalne oddziały zamykane bywają w całej Polsce. W maksymalnym skrócie i uproszczeniu, samorządy dbają o bazę - np. budynki, poza tym opracowują lokalne polityki zdrowotne i finansują programy profilaktyczne. Wojewoda generalnie sprawuje nadzór, natomiast za działanie całego publicznego systemu ochrony zdrowia w skali kraju - systemu, którego częścią są także szpitale samorządowe, za finansowanie świadczeń gwarantowanych, za podział środków budżetowych na zdrowie - za to odpowiada minister zdrowia. Tu nie ma żadnej równowagi w podziale odpowiedzialności - najlepiej to widać w „Ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych”, która na gminy nakłada 3 zadania a na powiaty i samorządy województw - po 4, natomiast lista zadań ministra zdrowia obejmuje lekko licząc 20 pozycji z tymi podstawowymi i najważniejszymi włącznie.

Jak każda z tych władz wywiązuje ze swych obowiązków? Można się zastanowić i to na różne sposoby. Proponowałbym na przykład taki eksperyment myślowy: szpital miejski uzyskał m.in. cały kompleks przychodni, niedawno zupełnie nowe skrzydło szpitalne, trwa budowa nowego SOR. Na Bielanach, w wojewódzkim, za kilkaset milionów powstał cały wielki kompleks szpitalny. I pytanie; czy w takiej skali, w jakiej poprawia się szpitalna baza, o co dbają samorządy, poprawia się także np. dostępność do świadczeń? Można się nad tym zastanowić, czekając np. po kilka lat w kolejce na niektóre z nich.