Są kłopoty z budową tężni przy ul. Wojska Polskiego. Miasto ogłasza drugi przetarg

Tężnia solankowa przy ul. Wojska Polskiego to efekt oczekiwań mieszkańców, którzy zgłosili taki wniosek do budżetu partycypacyjnego. Przedmiot zamówienia obejmuje dostawę i montaż tężni wraz z infrastrukturą techniczną (niecka, zbiornik z solanką, studnie techniczne, podświetlenie obiektu), utwardzenie nawierzchni z kostki betonowej, wykonanie ogrodzenia stalowego z furtką, dostawę i montaż małej architektury oraz oświetlenie terenu. Wykonawca, który wygra przetarg i podpisze umowę, będzie miał 12 tygodni na realizację zamówienia.

- Podstawą dla wykonawcy będzie ta sama dokumentacja, według której pobudowano tężnię na Barbarce. Druga toruńska tężnia będzie miała te same rozmiary i kształt co pierwsza. Trochę inaczej oczywiście zagospodarowane zostanie jej najbliższe otoczenie, bo to budowla nie w lesie, ale w środku miasta – mówił nam w maju dyrektor Wydziału Inwestycji i Remontów w Urzędzie Miasta Torunia Sławomir Wiśniewski.

Pierwsza minitężnia stanęła w zeszłym roku na Barbarce. Tu też swoje zdanie mieli mieszkańcy, którzy projekt ten zgłosili do budżetu obywatelskiego. Na tym jednak nie koniec. Planowana jest budowa kolejnej w okolicach ronda Bp. Jana Chrapka, na północny wschód od tego skrzyżowania, na terenie zielonym obok zakola Strugi Toruńskiej. Znajdzie się w bezpośrednim sąsiedztwie placu zabaw uzupełniając osiedlowy teren rekreacyjny. Następna tężnia ma stanąć na terenie hospicjum dla dzieci i młodzieży „Nadzieja” przy ul. Włocławskiej. Wprawdzie ta inwestycja znalazła się w budżecie obywatelskim już dwa lata temu, ale została wstrzymana w związku z rozbudową hospicjum. Zostanie postawiona, kiedy inwestycja się zakończy.

Wśród wniosków do tegorocznego budżetu obywatelskiego znalazły się jeszcze dwie tężnie. Z różnych przyczyn jednak, m.in. z powodu braku uzgodnień z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie zyskały akceptacji. Budowa minitężni kosztuje ponad 200 tys. zł.

Tężnie początkowo służyły wyłącznie jako stosunkowo ekonomiczny sposób na pozyskanie soli z solanki. Na drewniane konstrukcje wypełnione tarniną solankę wylewano ręcznie. Woda parowała, rosło stężenie soli w roztworze spływającym po gałązkach. Proces powtarzano.

Wykorzystanie tężni w lecznictwie to pomysł młodszy. Tężnie uzdrowiskowe mają trochę inną konstrukcję niż przemysłowe, sprzyjającą powstawaniu dużej ilości leczniczego aerozolu unoszącego się w powietrzu. Te drobinki solanki wykorzystywane są w profilaktyce i leczeniu schorzeń górnych dróg oddechowych, w alergii, w nerwicy wegetatywnej i w stanach wyczerpania.

Największymi i najstarszymi budowlami tego typu w Europie są tężnie w Ciechocinku. Postawiono je także w innych polskich uzdrowiskach: Inowrocławiu, Konstancinie, Wieliczce i w Gołdapi.

Od kilku lat trwa moda na budowę choćby niedużych solankowych „inhalatorni” w mniejszych i większych miastach. Mają je już m.in. Częstochowa, Żyrardów, Chorzów i – Toruń. Prywatną tężnię pobudował sobie obok domu w Józefowie pod Warszawą pewien architekt. Nie bez wpływu na te swoistą modę pozostają informację o pogarszającym się stanie powietrza, który oddychamy w miastach.

Zwolennicy tego typu budowli podkreślają, że tężnia tworzy specyficzny aerozol bogaty w całą gamę cennych mikroelementów, takich jak np. jod, brom, wapń, magnez,potas, żelazo, sód. powoduje to, że wokół wytwarza się mikroklimat zbliżony do nadmorskiego. Oddychanie takim powietrzem zaleca się m.in. palaczom.

Tymczasem w sierpniu swoją okazałą tężnię uroczyście otworzy ojciec Tadeusz Rydzyk. Razem z nią udostępni także Park Pamięci Narodowej.