Cały ten pop

Pan o nazwisku Szajer – które tak milutko brzmi nam w pomorskich uszach - szczęście ma niebywałe. Bo do historii przejdzie niewątpliwie, co europosłom, zwłaszcza z Węgier, zdarza się z rzadka.

Jako człowiek wrażliwy na krzywdę bliźniego, głęboko przeżyłem aferę podwyżkową. I aż zasnąć nie mogłem z tego współczucia dla polityków, co to nie dość, że nie zarobili, to jeszcze udawać musieli, że to nie oni siedzą w sejmie. I tylko targa mną pytanie , dlaczego Polacy nie chcą więcej płacić swoim politykom? Bo chyba nie tylko dlatego, że jesteśmy narodem zawistników?

Pokaż lekarzu, co masz w garażu - to powiedzonko znane, a nawet kultowe. Takie niby złośliwe, ale nie za bardzo, bo w przedinternetowym stylu, kiedy to jeszcze nie waliliśmy się po łbach na fest.

Nie, nie i nie. Nie mam zamiaru pisać o obchodach 4 czerwca, bo w nerwach jestem wielkich. W końcu nawet taką rocznicę udało nam się zepsuć, filtrując ją przez polityczną bieżączkę. I robiąc z niej kolejny odcinek beznadziejnego serialu o wojnie polsko-polskiej.

Kocham Roberta Biedronia. Kocham go, za to, że tę Wiosnę wreszcie urodził i skończył niekończący się serial o narodzinach, nudny jak „Korona królów”. I oby ta Wiosna żyła nam długo i szczęśliwie, dłużej od tej Wiosny zrodzonej przez księdza Stryczka, co to teraz jak wiadomo przeżywa późną jesień.

Drodzy Polacy-szaracy, co z nami jest nie tak? Bo są takie tygodnie, że dostajemy w łeb raz za razem. Ja, dajmy na to, w tym tygodniu dostałem w łeb razy dwa.

Nie wiem, kto mógłby wyreżyserować taki film. Żeby miało to i głębię, i nerw, to najlepszy byłby Krzysztof Krauze, ten od „Długu”, ale on niestety już nie żyje... Może pan Smarzowski, któremu wyszedłby „Dom zły 2”? Jest paru zdolnych młodziaków, ale nie wiem, czy by to podźwignęli. Bo w końcu połamane życie pana Komendy to nie tylko historia jednej tragedii, ale też opowieść o nas, Polakach szarakach.

Zawsze mi się gęba śmieje, kiedy widzę starych znajomków, co to niby zniknęli na dobre. To w końcu tak, jak z telenowelą, w której wyciągają z szafy jakiegoś aktora, choć ze trzy razy go już uśmiercili, więc widz się raduje…

Szanowna pani Jolanto, nowa szefowo ważnej agencji, mam dla Pani dwie wiadomości. Jak to zwykle bywa, dobrą i złą. Dobra jest taka, że teściowa Pani, posłanka Anna Sobecka, ceni Panią i szanuje wyjątkowo, co zaświadcza własnym słowem. A to w przypadku teściowych częste nie jest. Zła wiadomość jest taka, że choćby była Pani najwspanialszym urzędnikiem świata, ta teściowa będzie wisiała nad Pani karierą na wieki wieków. I choćby wyszarpała Pani sobie to stanowisko ciężką pracą oraz talentem osobistym, to jak posłanka teściowa mówi o Pani „zasłużyła sobie”, to dla ludu brzmi tak, jak tamto straszne „im się należało” pani Beaty.

Udałem się kiedyś do sklepu z bielizną. Kultowego zresztą, bo był to pierwszy sklep pana Ronaldo, a do tego wieść gminna niosła, że sprzedaje tam jego siostra. Jako wierny konsument kultury pop lazłem więc przez całe miasto, żeby zobaczyć to cudo. I nie byłem jedyny. Chętnych na majty CR7 i oglądanie siostry było wielu - choć pani sprzedająca do pięknego Cristiano wcale podobna nie była, a wręcz przeciwnie.

Historyjek okołokomunijnych każdy ma pewnie w zanadrzu parę. Głównie oczywiście ze sfery profanum, a nie sacrum, no ale tak już jesteśmy, niebożęta, skonstruowani. Ot, pamiętam, jak podczas przygotowań do pierwszej komunii syna mojego udałem się na zebranie rodziców.