Toruń. Budynek dawnej apteki na Mokrem zmienił właściciela. Co się z nim teraz stanie?

Chyba można odetchnąć z ulgą i wstrzymać się z kolekcjonowaniem dokumentów do wniosku o ratunkowy wpis do rejestru zabytków budynku dawnej apteki na Mokrem. Dom na rogu Kościuszki i Łąkowej, którego stan w ostatnich latach budził coraz większe obawy, zmienił właściciela. Na szczęście trafił w dobre ręce, które mają już na koncie kilka udanych remontów zabytkowych obiektów. Zamiast buldożera, przy wiekowych murach zaczęły pojawiać się rusztowania. Bez obaw zatem, dawna apteka nie zostanie zburzona i w jej miejscu nie powstanie kolejny blok. Co tam się teraz dzieje? Pytanie o to skierowaliśmy do Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków, skąd za pośrednictwem służb prasowych UMT otrzymaliśmy następującą odpowiedź:

"Remont z adaptacją na mieszkania; wymiana stolarki, remont elewacji itp. Na razie tylko drobne prace porządkowe we wnętrzu i przymiarki do wymiany stolarki. Projektu remontu i akceptacji z naszej strony póki co nie ma".

Apteka na Mokrem została otwarta późną wiosną 1886 roku.

„Szanownej Publiczności pozwalam niniejszem zwrócić uwagę na nowy zakład w Mokrem, który w wysokim stopniu zasługuje sobie na uwzględnienie i poparcie – informowała "Gazeta Toruńska" na początku czerwca A. D. 1886. - Jest to nowo koncesyonowana apteka pod złotym łabędziem pana Pawła Hellmicha. Przechodzień już zdala blaskiem złotego lubo w powietrzu płynącego łabędzia olśniony zbliża się zaciekawiony, by oglądać gmach ozdobiony tak pięknym ptakiem. Przypatrzywszy się ogrodowi w pięknie kwitnące kwiaty zaopatrzonemu, a położonemu przed frontem apteki i przedzielonemu gankiem cementowym, bieży do wnętrza apteki, by całą swą ciekawość zaspokoić. Tutaj grzecznie przyjęty przez personał apteczny, oprowadzony wszędzie, wychodzi zadowolony z uwagą: tak pięknie urządzonej i wspaniałej apteki jeszcze nie widziałem. I prawdę powiedział, albowiem apteka podług najnowszych doświadczeń i wiadomości, z dębowego drzewa z przepysznemi wyrobami rzeźbiarskimi urządzona i opatrzona w piękne naczynia porcelanowe z napisami wypalonemi, w bogate i eleganckie wagi na recepturze, na wierzchołku której piękny znajduje się zegar, w stoły z płytami marmurowemi, lustra itd. Czy to fachowego czy nie fachowego człowieka wprawia w zdziwienie ogromny zapas najświeższych towarów aptecznych i drogeryjnych, chemikaliów, farb, mydeł, perfum i towarów gumowych. Wszędzie czy to w aptece czy w laboratoryum w sklepie i na górze widać czystość i porządek największy i oko widza oderwać się nie może, przypatrując się tak licznym i rzadkim aparatom do destylacyi i chemicznej analizy niezbędnie potrzebnym.

Tusząc nadzieję, że Publiczność miejscowa przedsiębiorstwo pana aptekarza Hellmicha z uznaniem popierać będzie – wyrażam tutaj moje szczere życzenie: Szczęść Boże”.

Apteka często zmieniała właścicieli, w pewnym momencie przeszła w polskie ręce. W 1907 roku, czyli w czasach, gdy "twierdzą był nam każdy próg", na skutek kilku zbiegów okoliczności, a może celowego działania, została kupiona przez Niemca. Na łamach polskiej prasy doszło wtedy do gwałtownej wymiany zdań. Dziennikarze pisali o zaprzepaszczeniu apteki, zaś jej poprzedni właściciel słał listy z wyjaśnieniami. Emocje opadły, gdy w maju 1909 roku aptekę na Mokrem kupił Alfons Sobiecki. Aptekarz z Chełmży zapuścił na Mokrem korzenie. Nie tylko na Mokrem zresztą. Był radnym miejskim, członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu, człowiekiem bardzo aktywnym i zasłużonym. Apteka należała do niego do 1939 roku.

Wiele razy pisaliśmy o tym, że historie lubią się przyciągać. Teraz też tak było, ponieważ informacja o tym, że budynek przy Kościuszki 19 zmienił właściciela dotarła do nas niemal w tym samym czasie co wiadomość z Kanady, od potomków toruńskiego aptekarza. Według ich informacji, Niemcy mogli aresztować Alfonsa Sobieckiego jesienią 1939 roku w Bydgoszczy. Szwagrem Sobieckiego był Ignacy Rochoń, właściciel znanej bydgoskiej apteki "Pod Niedźwiedziem". Rochoń został
rozstrzelany w Dolinie Śmierci.

Bratanek Alfonsa, Olgierd Sobiecki, absolwent dęblińskiej Szkoły Orląt, podczas wojny walczył w kilku formacjach myśliwskich, polskich brytyjskich i australijskich. W 1942 roku służył m.in. w legendarnym Dywizjonie 303. O przyszłość budynku już się martwić nie trzeba, można więc się zająć kompletowaniem opowieści o rodzinie Sobieckich. Zapowiada się ona bardzo ciekawie.