Proponujemy krótki odpoczynek w Grzmięcy. Ta niewielka osada, która wzięła swoją nazwę od głośno spadającej wody przy miejscowym młynie, dobrze jest znana rzeszom letników. Tutaj przed laty, od wracających w połowów rybaków, już rankiem można było kupić świeże sandacze, leszcze, szczupaki, karasie z pobliskich jezior. W przydrożnym barze podawano je w wersji przyrządzonej. Teraz w tym ośrodku zarybieniowym, prowadzonym przez Polski Związek Wędkarski w Toruniu, też można kupić świeże ryby, ale ich asortyment jest skromniejszy.
Główny powód tego ograniczonego wyboru ryb słodkowodnych polecanych w wędkarskiej bazie jest prozaiczny. Przed dziewięciu laty ostatecznie i całkowicie zlikwidowano gospodarstwa rybackie, a wraz z nimi brygady dokonujące rybackich połowów. Teraz wszystko, co pływa w rzekach i jeziorach naszego regionu, mają łowić na żyłkę sami wędkarze, bez komercyjnych połowów siecią.
Czytaj też: Bloki socjalne na Olsztyńskiej. Od narkotyków po morderstwo
Jak jeszcze do niedawna łowiono i wędkowano, można zobaczyć w otwartym przed ponad rokiem Ośrodku Tradycji i Wędkarstwa. W starym, pięknie odrestaurowanym budynku, w którym przed laty znajdowały się biura, teraz można oglądać rybackie lodzie, sieci, sprzęty, m.in. tajemniczą „babę na saniach” i inne dziwne narzędzia, których przeznaczenia można się tylko domyślać.
Tradycja i nowoczesność
Wystawę podzielono na cztery części, na pory roku. Znaczną część eksponatów wypożyczono z Muzeum Etnograficznego w Toruniu. Jednak w tym miejscu rybackie sprzęty prezentują się najlepiej. Za oknem rozpościera się tafla jeziora, można odnieść wrażenie, że przed chwilą te wszystkie rybackie narzędzia zostały przyniesione znad wody. Pewnym mankamentem jest to, że tak jak wędkarzom potrzeba trochę szczęścia, tak chcący zgłębić wystawę rybackich tradycji też muszą liczyć na splot sprzyjających okoliczności. Na miejscu nie ma dyżurującego pracownika, który by otworzył pomieszczenia. Po klucz najlepiej pójść do biura, tam gdzie sprzedają ryby, albo dołączyć do grupy zwiedzających.
Tutaj tradycja, a krok dalej nowoczesność - ośrodek zarybieniowy i wylęgarnia ryb, ponoć jeden z nowocześniejszych w świecie. Pozyskuje się tutaj i hoduje narybek wielu gatunków, ale oczkiem w głowie pozostają jesiotry ostronose, jakie jeszcze w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku pływały w Wiśle i Drwęcy.
Czy jesiotr powróci?
Od mniej więcej ćwierćwiecza naukowcy z Instytutu Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie przy współpracy z pobratymcami z Berlina próbują przywrócić jesiotra ostronosego do naszych rzek. Zanim doczekamy się własnego narybku, ikrę tej ryby sprowadza się z Kanady, a niekiedy także z Niemiec.
Przeczytaj także: Dwie twarze Torunia
- Właśnie w tym tygodniu samolotem na Okęcie przywieziono dwa kilogramy ikry - wyjaśnia Arkadiusz Mierzejewski, ichtiolog. - Koszt niebagatelny - ponad sto tysięcy złotych. Po odchowaniu za trzy miesiące jesiotrowe maleństwa zostaną wypuszczone do Drwęcy, z nadzieją, że jako dorosłe osobniki wrócą tu na tarło za 16-18 lat, a potem zagoszczą na stałe.
Warto dodać, że program restytucji jesiotra finansowany jest z najróżniejszych krajowych i europejskich funduszy. Pierwsze jesiotry do Drwęcy wpuszczono w 2006 r. Za pięć, sześć lat przekonamy się, czy program wypalił, czy jesiotry wracają.
Łosoś, troć, sielawa, sieja czy atrakcyjne dla wędkarzy szczupaki, sandacze i liny z okolicznych jezior i rzek są podchowywane w Grzmięcy i potem wracają do naszych wód.
Zobacz także:
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
