- Witraż może zaskoczyć, np. zmienić barwę po wypaleniu i wystygnięciu - mówi toruński witrażysta

Tu pracuje Sławomir Intek, toruński witrażysta.
[break]
- Magia kolorowych szkieł zafascynowała mnie już, kiedy byłem dzieckiem - mówi. - Chodziłem do zabytkowych kościołów i zachwycały mnie piękne przeszkolone ściany. Tworzenie witraży daje mi mnóstwo satysfakcji i samodzielność twórczą. Jestem szczęśliwym człowiekiem, bo spełniam się w tej pracy.
Skończył liceum konserwacji zabytków architektury, potem policealne studium budowlane. Na pracę dyplomową miał wykonać witraż z elementem Torunia.
- Byłem na praktykach w pracowni konserwacji zabytków przy ul. Rabiańskiej, u nestora toruńskich witrażystów, pana Władysława Kozioła - wspomina Sławomir Intek. - Miałem małe doświadczenie, więc potrzebowałem pomocy przy witrażu. A ja musiałem to odpracować, wykonując najbardziej trudne i męczące czynności w pracowni. Czyściłem i uszczelniałem gotowe i złożone witraże.
Po zdobyciu dyplomu przez dziesięć lat miał mały rozbrat z tym zawodem. Potem postanowił, że wróci do tego co kocha, do witrażu.
W pracowni ma podświetlane obrazy, lampy, sterowce. Zrobił też coś nie-
zwykłego.
- To portret mojego największego szczęścia - wnuczki. Jest na nim niemowlę w stroju do chrztu otoczone aniołkami. Szalony dziadek, który kocha swoją wnuczkę, robi jej takie prezenty. Można stworzyć wszystko, nawet to, co wydaje się absurdalne. Ostatnio robiliśmy podświetlany witraż w ramie ze świętą rodziną na podstawie barokowego obrazu malowanego na płótnie. Zmieściło się tam światło ledowe i teraz daje rewelacyjne efekty - opowiada pan Sławomir.
O rodzajach szkła może opowiadać godzinami. Mają zróżnicowane faktury, barwy, odcienie.
- Najbardziej wartościowe jest szkło robione ręcznie, dmuchane jak bańka - wskazuje. - Szkło antyczne jasielskie ma zatopione w sobie pęcherzyki powietrza, które dmucha hutnik. I wtedy są niepowtarzalne. Różnorodnie się zachowują: czasami pęcherzyków jest więcej, są większe, czasami zupełnie małe. To daje fascynacje i bogactwo prześwitywania światła przez poszczególne szyby. Z takiego szkła można robić cuda - mówi.
Ale szkło może też zaskoczyć witrażystę. Na przykład zmienić barwę po wypaleniu i wystygnięciu. Jedno z czerwonych szkieł zmienia barwę na żółte. A pomarańczowe odbarwia się na żółto-pomarańczowe.
Nad witrażami pracuje też Monika Cichocka. Jak dłonie kobiety to wytrzymują?
- Dłonie są cały czas pocięte, a paznokcie jak szmatki. Kiedyś chodziłam nieustannie poowijana w plastry. Teraz nauczyłam się tak chwytać szkło i pracować, żeby dłonie się nie niszczyły. Trzeba stosować kremy i zakładać rękawiczki ochronne do pracy - mówi Monika Cichocka.
W pracowni są też Andrzej Szlom i Adam Stachowski oraz tata pana Sławomira.
- To człowiek od precyzyjnych rzeczy. Był ślusarzem, zaszczepił we mnie dokładność, teraz podpowiada różne rozwiązania - mówi syn.
W podziemiach przy Szewskiej powstaje pracownia witrażowa rodem z piętnastego wieku. To tajny projekt pana Sławomira. Chce stworzyć miejsce dla każdego, żeby wprowadzić go w świat witrażu.
- Wszystko w konwencji średniowiecznej, gotyckiej, żeby człowiek który tu wejdzie prosto ze zgiełku, znalazł się w innym świecie. I oczarowany magią szkła zapomniał o realiach - kończy Sławomir Intek.