Wojna zabiła nasze browary

Piwo w naszym regionie znane było już w średniowieczu, warzono je w niezliczonych małych browarach, powstających w każdej większej miejscowości.

<!** Image 3 align=none alt="Image 192512" sub="W Toruniu od maja tego roku piwo serwuje warzelnia „Jan Olbracht” na ulicy Szczytnej. Na zdjęciu jej właściciele: Jarosław Najberg i Michał Bukowski w marcu tego roku, przed uruchomieniem lokalu [Fot.: Adam Zakrzewski]">Smakowało zupełnie inaczej niż dzisiejsze, było to piwo młode, nieleżakowane, z drożdżami, niefiltrowane, potrafiło psuć się już następnego dnia po uwarzeniu.

Mieszczanie łamali zakaz

Rywalizacja bydgosko-toruńska być może zrodziła się właśnie za sprawą tego złocistego trunku. Piwo bydgoskie wygrywało konkurencję, zapewne za sprawą opanowania przez to miasto rynku zbożowego na Kujawach, gdzie jęczmień dawał lepszy słód. Stało się konkurencyjne do tego stopnia, że Rada Starego Miasta Torunia wydała zakaz sprzedawania w tym mieście piwa bydgoskiego, czego jednak toruńscy mieszczanie nie przestrzegali, delektując się chmielowym napojem zza miedzy.<!** reklama>

Rozwój przemysłu w XIX wieku spowodował, że w miejsce licznych małych browarów powstawały duże, działające na przemysłową skalę. W naszym regionie kilka takich firm działało w Bydgoszczy, a także Grudziądzu, Toruniu, Żninie.

Z czasem na giganta w regionie wyrósł browar w Bydgoszczy, założony przez Juliusa Strelowa. Wzięciem cieszyło się też piwo z Browaru Pomorskiego w Podgórzu koło Torunia i z grudziądzkiego Kuntersztynu.

II wojna światowa oznaczała koniec wytwarzania piwa w Toruniu. Browar na Nowym Mieście został definitywnie zamknięty.

Bombą w browar

Z kolei browar na Podgórzu przestał istnieć zimą 1945 roku. Podczas walk o miasto doszło do wielkiej eksplozji, która doszczętnie zniszczyła jego zabudowania.

Bydgoszcz - odwrotnie, przeżywała renesans. To w tym mieście powstało Państwowe Zjednoczenie Przemysłu Piwowarsko-Słodowniczego, któremu podlegały dwa browary w Bydgoszczy (przy Kujawskiej i Zbożowym Rynku), browar w Grudziądzu, rozlewnie i słodownie w Sępólnie, Koronowie, Toruniu i Inowrocławiu. Potem dołączono jeszcze odebrany właścicielowi browar w Żninie. Bydgoski gigant zaopatrywał w chmielowy napój cały region.

- Początkowo wytwarzano piwa „Bydgoskie” i „Grudziądzkie”, potem doszło „Bractwo”. Marka Kujawiak, która najbardziej kojarzy się z bydgoskim piwem, powstała dopiero w latach 80. - mówi Stanisław Karabasz, były pracownik bydgoskiego browaru. - Jakość wytwarzanego piwa była wysoka, zakład miał doskonałą wodę z własnego ujęcia, bardzo też dbano o jakość słodu jęczmiennego, decydującego składnika dla smaku piwa.

Kres piwowarstwa w naszym regionie nastał przed paroma laty. Najpierw, w 2006 r. zamknięty został browar bydgoski, 2 lata później grudziądzki. Za to w 1992 r. powstał mały browar w Jabłonowie Pom., a równą dekadę później w Trzeciewnicy koło Nakła - „Krajan”.

To był bolesny upadek

Od 1992 r. bydgoski browar, po prywatyzacji, działał pod nazwą Kujawiak Browary Bydgoskie.

W 2002 roku wszedł w skład grupy Brau Union Polska, stworzonej przez austriacki koncern.

Trzy lata później Brau Union został przejęty w ramach centralizacji rynku przez Heinekena.

W 2006 roku browar bydgoski został zamknięty. Piwo „Kujawiak” powstaje od tej pory w Warce.

W 2008 roku zamknięto browar grudziądzki.