Zamachów na sportowców było więcej...

Dortmund ma „szczęście w nieszczęściu”, że skończyło się jedynie na urazie Marca Bartry. To już drugi raz, gdy w Dortmundzie nie doszło do dużej tragedii.

W 2011 roku niemiecka policja udaremniła zamach, którego 25-letni mężczyzna planował dokonać podczas meczu Bundesligi Borussia Dortmund - Hannover 96. Nawiasem mówiąc - w Borussii wówczas grało jeszcze trzech Polaków:Robert Lewandowski, Jakub Błaszczykowski i Łukasz Piszczek. To nie oni mieli być jednak obiektem ataku. Bomba miała wybuchnąć na trybunach, co - biorąc pod uwagę fakt, że na Signal Iduna Park wchodzi ponad 80 tysięcy kibiców, wywołałoby zapewne tragiczne skutki. Na szczęście tym razem niemiecka policja okazała się czujna.

Niestety, nie można tego powiedzieć o sytuacji z 1972 roku i jednego z najtragiczniejszych przypadków terroryzmu związanego ze sportem, czyli zamachu na igrzyskach w Monachium. Palestyńczycy z organizacji „Czarny Wrzesień” zabili wówczas 11 izraelskich sportowców i trenerów oraz jednego oficera niemieckiej policji. Do liczby zabitych należy dodać pięciu terrorystów, zastrzelonych podczas nieudolnie poprowadzonej próby odbicia zakładników. Przeżyło trzech terrorystów, ale zostali oni zwolnieni w następstwie porwania przez „Czarny Wrzesień” samolotu Lufthansy.

Zawiodła wówczas ochrona wioski olimpijskiej, która była daleka od doskonałości. Zawodnicy bezkarnie ją opuszczali bez żadnych kontroli, kiedy tylko chcieli. Nawiasem mówiąc - terrorystom pomogli sforsować płot przypadkowi amerykańscy sportowcy, którzy myśleli, że ich koledzy z innego państwa „wyskoczyli” na miasto skorzystać z jego uroków. Zmyliły ich dresy, w które ubrani byli zamachowcy. Nie wiedzieli, że w marynarskich workach zamiast alkoholu są karabiny szturmowe AK-47, pistolety Tokariewa oraz granaty.

Terroryści zabili od razu dwóch izraelskich sportowców, a dziewięciu związali, traktując jako zakładników. Domagali się wypuszczenia i umożliwienia przedostania się do Egiptu lub Kairu dla 234 Palestyńczyków i innych niearabskich więźniów przetrzymywanych w Izraelu oraz dwóch niemieckich terrorystów przetrzymywanych w niemieckich więzieniach, Andreasa Baadera i Ulrike Meinhof, założycieli niemieckiej Frakcji Czerwonej Armii (RAF). Izrael jednak nie chciał negocjować. Podobno zaoferował Niemcom wysłanie z odsieczą swoich sił specjalnych, ale spotkało się to z odmową gospodarzy igrzysk.

Próba odbicia więźniów, których helikoptery wraz z porywaczami odtransportowały na lotnisko była tak nieudolna, że do dziś istnieje podejrzenie, że część sportowców zmarła na skutek postrzelenia przez policjantów. Wcześniej niemiecka telewizja transmitowała próbę osaczenia agresorów w wiosce olimpijskiej, co oglądali sami zainteresowani, doskonale orientując się w zamiarach niemieckich sił zbrojnych.

Uroczystości żałobne miały miejsce 6 września na Stadionie Olimpijskim. Wzięło w nich udział 80 tysiące widzów i trzy tysiące sportowców. Igrzysk nie przerwano, ale część zawodników (wszyscy z Izraela, Egiptu, Filipin i Algierii oraz niektórzy z Norwegii i Holandii), pojechała do swoich domów.

Do zamachu doszło również podczas igrzysk olimpijskich w Atlancie, w 1996 roku. Wówczas wybuchła bomba podłożona w koszu na śmieci w Parku Olimpijskim, nieopodal wioski olimpijskiej. Spowodowało to śmierć dwóch osób i zranienie ponad 100. Sprawcę aresztowano dopiero po siedmiu latach - okazał się nim prawicowy ekstremista Eric Robert Rudolph, który został skazany na dożywocie. Co ciekawe - wcześniej podejrzewano jednego z ochroniarzy. Przy okazji okazało się, że zamachowiec dysponował on dużo silniejszym arsenałem niż ten, którego użył w trakcie igrzysk. I w tym przypadku zawody nie zostały przerwane, bo przecież „show must go on”.

Innym zamachem, którego dokonano w Stanach Zjednoczonych i odbił się szerokim echem, był wybuch dwóch ładunków wybuchowych w trakcie maratonu w Bostonie, 15 kwietnia 2013 roku. Wśród trzech ofiar śmiertelnych był ośmioletni chłopiec, większe lub mniejsze rany odniosły 264 osoby. W tym przypadku bieg przerwano, choć część jego uczestników zdążyła dobiec do mety.

Szybko zidentyfikowano sprawców. Okazali się nimi bracia Dżochar i Tamerlan Carnajewowie, pochodzenia czeczeńsko-awarskiego. 19 kwietnia zostali odnalezieni przez policję. Wwyniku postrzelenia ciężko ranny został Tamerlan, który wkrótce zmarł w bostońskim szpitalu. 19-letni Dżochar zdołał zbiec z obławy, ale wolnością cieszył się jeszcze zaledwie kilkanaście godzin. Został ujęty w kryjówce na łodzi. W wyniku akcji policji miał rany postrzałowe głowy, szyi, nóg i ręki.

Poćwiartowali ciała

Poćwiartowane ciała 11 zawodników taekwon-do z Iraku i ich trenerów, którzy jechali na zgrupowanie do Jordanii, zostały znalezione w 2007 roku, około 12 miesięcy po tym, jak zgłoszono ich zaginięcie. Nikt nie przyznał się do tego zamachu, sprawcy nie zostali ujęci.

Krwawe żniwo zebrał zamach w 2008 roku, tuż przed startem maratonu w Kolombo na Sri Lance. Dokonał go samobójca z „Tamilskich Tygrysów”, które walczyły o utworzenie odrębnego państwa na północy i wschodzie wyspy. Odpalił on ładunek wśród sportowców oczekujących na start. Zabił 15 osób, ranił prawie 100. Wśród ofiar był olimpijczyk Kuruppe Karunaratne.
W 2009 roku nieznani sprawcy napadli na autokar wiozący krykietową reprezentację Sri Lanki na mecz w Pakistanie. Zginęło wówczas osiem osób (sześciu policjantów i dwie osoby cywilne). Z ekipy sportowców ucierpiało sześć osób, w tym trener, które zostały ranne.

Tego samego roku piłkarze Kolumbii zwyciężyli z Ekwadorem 2:0. W trakcie ulicznej fiesty ktoś rzucił granat w tłum świętujących w Medellin fanów. Chyba tylko cud sprawił, że zmarła zaledwie jedna osoba.

W styczniu 2010 roku 8 stycznia 2010 roku piłkarska reprezentacja Togo jechała autobusem do Angoli na Puchar Narodów Afryki. Separatystyczna grupa Front Wyzwolenia Enklawy Kabindy ostrzelała pojazd, a później tłumaczyła, że jej celem nie byli sportowcy, ale ochroniarze z Angoli. Tymczasem zmarł asystent trenera, rzecznik prasowy federacji Togo i kierowca autobusu.
Sportowa arena została wykorzystane też do tego, by załatwić porachunki między politykami. W2004 roku na stadionie Tereka Grozny świętowano Dzień Zwycięstwa. W wyniku zamachu zmarł m. in. prezydent Czeczenii Achmad Kadyrow.
Niektórych zamachów albo udało się uniknąć, albo nie przyniosły krwawych skutków. Chiny w ostatniej chwili udaremniły zamach Ujgurów podczas igrzysk w Pekinie. Przed igrzyskami w Atenach ładunki wprawdzie wybuchły (podłożyli je lewicowi ekstremiści), ale nikomu nie wyrządziły krzywdy. Z kolei Rajd Dakar został z Afryki przeniesiony do Ameryki Południowej. Powód? Zbyt duże prawdopodobieństwo zamachów...