Renesans kół gospodyń wiejskich

W Wierzbicku (gm. Lipno) od pięciu lat działa Koło Gospodyń Wiejskich „Wierzbiczanki”. Zrzesza 30 pań, które postawiły na działania integracyjne. Współpracują z miejscową jednostką OSP i razem organizują imprezy okolicznościowe zarówno dla dzieci, jak i dla starszych. Ponadto starają się podtrzymywać miejscowe tradycje. Stąd wicie wieńca dożynkowego i gęsina na świętego Marcina.
- W naszej wsi koło istniało w latach 70., ale później przez długie lata go nie było - mówi przewodnicząca Bogumiła Romanowska. - Doszłyśmy do wniosku, że nie można zamykać się w domu i trzeba coś robić. Spotykamy się w każdy pierwszy wtorek miesiąca. Bierzemy udział w festiwalach smaku i organizujemy wycieczki. Każdemu przyda się jakaś odskocznia od codziennych obowiązków. W naszym gronie przeważają panie po pięćdziesiątce, chociaż najstarsza ma 83 lata i zawsze chętnie dzieli się swoim doświadczeniem. Taka działalność to też odpowiedź na współczesne trendy. Z jednej strony pędzimy do przodu i aż zachłystujemy się nowoczesnością, a z drugiej ciągnie nas do tradycji. Mamy dość plastikowego jedzenia, nafaszerowanego polepszaczami i konserwantami. Chcemy poczuć zapach prawdziwego chleba i zjeść swojską kiełbasę. Nasze babcie uznałyby te zachcianki za prawdziwą fanaberię, ale one nie znały świata supermarketów. A my każdego dnia musimy się mierzyć z pytaniem: „Ile jest chleba w chlebie?”.
W Jastrzębiu, ta sama gmina, gospodynie skrzyknęły się niedawno. Sukces przygotowanego przez nie stoiska podczas dożynek gminnych pokazał, że tworzą zgrany zespół. Ich naleweczki szybko wprawiały w błogi nastrój. Nie brakowało też konkretów „na ząb” i przepysznych ciast. W dodatku zrobiły najładniejszy wieniec dożynkowy. Taki początek dobrze wróży na przyszłość.
Paniom z pewnością zapału do pracy nie zabraknie. Tradycję można podtrzymywać na wiele sposobów. Duże pole do popisu daje kuchnia, ale nie tylko. Najważniejsze, żeby ludzie wyszli z domów i wspólnie spędzali czas przy pracy. Teraz kontakt z żywym człowiekiem zastępuje telewizor i komputer, ale przecież obok nas istnieje świat realny. Nasi przodkowie nie mieli gorszego życia. Ono tylko wyglądało inaczej. Nikt też nie musiał uprzedzać sąsiada, że zamierza do niego zajrzeć, żeby pogadać.