Wielu osób zapomina o tej opcji zwiększenia swojego świadczenia od ZUS!

Automatyczne prawo do emerytury dla ubezpieczonych przysługuje wszystkim urodzonym po 31 grudnia 1948 roku, jeśli tylko spełnią jeden kluczowy warunek: ukończą powszechny wiek emerytalny. W przypadku kobiet jest to 60 lat, a w przypadku mężczyzn jest to 65. lat. Do tego wystarczy jedynie udowodnić, że przez dowolny okres czasu było się ubezpieczonym. W zasadzie oznacza to, że prawo do emerytury ma się już po przepracowaniu jednego tylko dnia. Wtedy jednak świadczenie będzie niezwykle niskie. Jest bowiem tak, że nie każdy ma prawo do minimalnej emerytury.

Termin minimalnej emerytury faktycznie funkcjonuje. Po marcowej waloryzacji jest to kwota 1780,96 zł brutto. Jednak prawo do co najmniej takiego świadczenia wymaga spełnienia innego wymogu formalnego, jakim jest udowodnienie posiadania wymaganych okresów składkowych i nieskładkowych. W przypadku kobiet jest to 20 lat, a u mężczyzn 25 lat. Jednoczesnie okres nieskładkowy może wynosić maksymalnie 1/3 okresu składkowego.

• Osoby, które nie mają wymaganego okresu ubezpieczenia, otrzymają wyliczoną przez ZUS emeryturę bez dopłaty do minimum -  informuje Krystyna Michałek, regionalny rzecznik prasowy ZUS województwa kujawsko-pomorskiego.

Przy określeniu wysokości świadczenia emerytalnego niezbędne jest przede wszystkim spojrzenie na kapitał początkowy. Są to składki opłacane przed 1999 rokiem na ubezpieczenie społeczne zarówno przez ubezpieczonego, jak i przez płatników składek go zatrudniających (mowa o pracodawcach).

Kapitał początkowy jest istotny dla przyszłej emerytury. Ma niezwykle duży wpływ na jego wysokość, gdyż podlega waloryzacji wraz ze składkami zebranymi na koncie emerytalnym od stycznia 1999 roku. Do tego uwzględnia się również średnią dalszej długości życia, publikowaną przez GUS. Dlatego też wszyscy, którzy pracowali przed 1999 rokiem, powinni zadbać o udokumentowanie kapitału początkowego.

Od 1999 roku każda osoba mająca ubezpieczenie również posiada indywidualne konto w ZUS. Są tam zapisywane wszelkiego rodzaju składki należne (opłacone przez pracodawcę) lub też opłacone przez ubezpieczonego na działalności gospodarczej. Domyślnie jednak nie ma tam informacji o kapitale początkowym sprzed 1999 roku. Dlatego też niezbędne jest dostarczenie dokumentów, które potwierdzają zarówno zatrudnienie, jak i wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego w tamtym okresie. Jest to konieczne w przypadku zakładów pracy zatrudniających powyżej 20 osób.

Sposobów na udokumentowanie kapitału początkowego jest naprawdę wiele. Przede wszystkim warto sięgnąć po świadectwa pracy bądź zaświadczenia od pracodawców. Można również dostarczyć dowody szczątkowe. ZUS zezwala na dostarczenie, a potem analizuje:

• umowy o pracę;

• opinię o pracy;

• legitymacje ubezpieczeniowe, o ile są tam wpisane okresy zatrudnienia;

• wpisy w "książeczkowym" dowodzie osobistym;

• legitymacje związków zawodowych;

• legitymacje służbowe;

• pisma od pracodawcy np. o przyznaniu nagrody, mianowaniu itp.;

• zeznania świadków - najlepiej obierane są zeznania byłych współpracowników;

• kopie dokumentów z uwierzytelnieniem bądź ich odpisy - jeśli były przechowywane w archiwum po likwidacji zakładów pracy.

Korzystnie przedstawia się sytuacja pracy u przedsiębiorcy zatrudniającego do 20 pracowników. Wtedy ZUS jest w stanie samodzielnie poświadczyć ubezpieczenie - wystarczy podać informacje o okresach składkowych i nieskładkowych, a także nazwę zakładu pracy, imię oraz nazwisko pracodawcy oraz adres. Potrzebne jest podanie również Numer Konta Płatnika (NKP), czyli pracodawcy - o ile oczywiście go znamy.

Jakie jeszcze dokumenty koniecznie trzeba przedstawić w ZUS, aby starać się o uznanie kapitału początkowego?