Emocje i rozbita czerwona gwiazda

Podobno większość z nas pamięta dokładnie, co robiliśmy w dniu, w którym miało miejsce ważne wydarzenie. Czy tak samo jest w przypadku wyborów z 4 czerwca 1989 roku?
[break]
Krystyna Dowgiałło,radna niezrzeszona Rady MiastaTorunia

Nagromadzenie emocji tamtego dnia było ogromne. Czy „Solidarność” zdobędzie jakiekolwiek mandaty w Sejmie? Czy wybory nie zostaną zbojkotowane, albo jakoś zakłócone? Takie pytania zadawaliśmy sobie z całą rodziną, zmierzając do urny w szkole u zbiegu ul. Żwirki i Wigury i św. Józefa (obecna SP nr 5). Potem, gdy zaczęły napływać pierwsze informacje o sukcesie „Solidarności” - szaleństwo radości, ale i mściwa satysfakcja z powodu klęski listy PZPR. Wreszcie - rosnące zdumienie, że komuna naprawdę pada, a na naszych oczach dzieje się historia. Przecież wtedy dominującym było przekonanie, że zmiany są niewyobrażalne. A przynajmniej zmiany tak rewolucyjne, do których doszło. Tę gamę emocji trudno opisać. 4 czerwca 1989 roku dał nam mnóstwo nadziei, ale i obaw o dalsze losy kraju. (mo)

Prof. Andrzej Zybertowicz,socjolog z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika

Byłem adiunktem na filozofii UMK w procesie przechodzenia na socjologię. Z zagadnień abstrakcyjnych zacząłem zajmować się konkretnymi. Razem z wolną Polską rozpocząłem nowy etap życia. W co wierzyłem i co myślałem? Sam się zastanawiam. Głosowałem na „Solidarność”, myśląc, że jeśli się uda wprowadzić do Sejmu chociaż 10 procent posłów, będzie to przyczółek do poszerzania sfery wolności. Krótko przed wyborami nie wierzyłem, że będzie to zmiana ustrojowa. Kilka dni później zadzwonił do mnie z Warszawy politolog z UMK, Piotr Marciniak, współpracujący m.in. z Bronisławem Geremkiem i uświadomił historyczny charakter wyniku. Z Torunia nie dostrzegałem przełomowego momentu.(acb)

Marian Frąckiewicz,przewodniczący Rady Miasta Torunia

25 lat temu pracowałem w nieistniejącym już dzisiaj zakładzie Unica Toral (była to Fabryka Obwodów Drukowanych - przyp. red.), gdzie byłem dyrektorem inwestycyjnym. Pracowałem tam trzy lata, do 1991 roku. Co robiłem 4 czerwca 1989 roku? Oczywiście, jak każdy żyłem wyborami. Swój głos oddałem na Mariana Żenkiewicza z PZPR, nie pamiętam, kogo wybrałem z list do Senatu, ale z pewnością był to kandydat partii lewicowej.(jp)

Jacek Bryndal, muzyk, basista Kobranocki i lider Atrakcyjnego Kazimierza

Wkraczałem wówczas w prawdziwą dorosłość, chłonąc zmiany, które zachodziły obok nas. Byłem tuż przed założeniem własnej rodziny. Wtedy po raz pierwszy tak naprawdę zastanawiałem się, co chciałbym robić w życiu, ponieważ nagle wszystko zależało tylko ode mnie, a nie od sytuacji politycznej. A to była bardzo podniecająca wizja. Z Kobranocką byliśmy tuż przed trzecim występem na festiwalu w Jarocinie. Mieliśmy już niemal gotowy materiał na nasz drugi album, który zawierał materiał właśnie o takim mocno wolnościowym charakterze. Pod tym kątem wybraliśmy też jego tytuł: „Kwiaty na żywopłocie”. Do tego była jeszcze okładka, na której znalazła się rozbita czerwona gwiazda. Tego dnia poszedłem zagłosować.(tob)

Dr Małgorzata Całbecka, ordynator Oddziału Hematologii Specjalistycznego Szpitala Miejskiego

Pamiętam, że w niedzielę 4 czerwca 1989 roku odwiedziłam z samego rana swoich rodziców, mieszkających w podtoruńskiej Łubiance. Najpierw razem poszliśmy na mszę świętą do kościoła, a potem na wybory do lokalu wyborczego w tamtejszej szkole. Rodzicom tylko towarzyszyłam. Ponieważ byłam zameldowana w Toruniu, więc, żeby sama oddać głos, poszłam wieczorem do Szkoły Podstawowej nr 1 przy Wielkich Garbarach. Od czasów studenckich nie uczestniczyłam w wyborach. Ten dzień wspominam jako bardzo uroczysty i optymistyczny. Podobnie jak cała moja najbliższa rodzina, głosowałam na kandydata, który na plakatach miał zdjęcia z Lechem Wałęsą. W wielkim napięciu czekaliśmy na ogłoszenie wyników.(ml)