Jesień patriarchy

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/zaluski_mariusz.jpg" >Fidel był od zawsze. Bo pół wieku władzy absolutnej to dzisiaj, w demokratycznych standardach, wieczność. Fidel przetrwał tabun amerykańskich prezydentów, masę zamachów organizowanych przez fachmanów z CIA, ba, nawet smętny koniec komunizmu. I pewnie tylko z powodu tego półwiecza pożegnanie kubańskiego dyktatora z jedną z funkcji (szefem partii pozostał) to istotny moment. Bo na zmiany na Kubie wpłynie to średnio.

A swoją drogą, to ciekawe, jak odbierani są dzisiaj niegdysiejsi przyjaciele, którzy razem zmieniali tamten kąt świata. Che Guevara jest ikoną ruchów wolnościowych - wszyscy pamiętają mu rewolucyjny zapał, prawie nikt to, co wyprawiał na Kubie po przegonieniu Batisty. W przypadku Fidela jest odwrotnie - nikt już nie mówi o czasach burzy i naporu, wszyscy o dramacie komunistycznego skansenu, setkach ludzi uciekających na tratwach, biedzie i więzieniach. Zamiast wiosny rewolucjonisty mamy jesień patriarchy.

Co dalej z Kubą? Trudno oczekiwać, żeby Raul Castro zaczął nagle popisywać się fajerwerkami wolności. Czeka nas dalsze ewoluowanie - próby ratowania gospodarki zastrzykami z bezpiecznych reform oraz „samokapitalizowanie” kraju przez kacyków z partii i bezpieki. Szczególnie, że udało się podczas choroby Fidela zmajstrować system zastępczy, któremu Fidel już potrzebny nie jest, a kubańskim komunistom sprzyja skręcanie w lewo całego regionu. Zresztą amerykański układ sił z naszej perspektywy, i z perspektywy ludzi żyjących w Boliwii, na Kubie czy w Wenezueli, to dwa światy. I nasi prorocy, plotący w mediach swoje mądrości, powinni o tym pamiętać.