Koniec milczenia. Czas wyjść na ulice!

<!** Image 1 align=left alt="http://www.nowosci.com.pl/img/glowki/oberlan_malgorzata.jpg" >Barbara Behring z Chełmży przez ćwierć wieku sama nosiła po schodach na drugie piętro swoją Ewunię, dotkniętą najcięższą postacią porażenia mózgowego.

Ewa Sękowska z Kowalewa Pomorskiego wraz z mężem wychowuje autystycznego Rafała. Ostatni raz w kinie była w liceum. U fryzjera - kilka lat temu.

Katarzyna Dobrzeńska z Czernikowa, samotnie wychowująca gromadkę zdrowych dzieci i Kamila z porażeniem mózgowym. Nigdy nie powiedziała o nim inaczej niż „mój Kamyś”.

<!** reklama>To tylko niektóre z matek bohaterek, które poznałam przygotowując reportaże. Każda z nich w ciąży czekała na narodziny zdrowego dziecka. Los poddał je próbie, którą każda z nich przechodzi bez pytania. Z miłością.

Myślę o nich i pozdrawiam je dziś, w czasie protestu rodziców dzieci niepełnosprawnych w Toruniu. Wiele takich matek protestować nie może, choćby dlatego, że nie mają z kim zostawić ciężko chorego syna czy córki. Wiele nie stać na to, żeby wsiąść do podstawionego, darmowego autokaru. Bo nie mają nawet tej sumy, którą weźmie za kilka godzin opieki profesjonalny opiekun. Wiele, niestety, jest i takich, które straciły wiarę i zamknęły się w swoich domach.

Wczoraj w Toruniu rodzice pokazali, że nadszedł kres tej cichej izolacji. Upokorzeni żałośnie niskimi świadczeniami i niedocenianiem ich pracy przy dzieciach, wyszli na ulicę. I zapowiedzieli, że to nie koniec.

I najmniej ważne już w tym wszystkim są dekoracje, takie jak np. plakat Donalda Tuska z nosem Pinokia i podpisem „I nie kłam więcej”. Nieważne, bo obecny rząd to już kolejna ekipa, która ma w nosie niepełnosprawnych i ich rodziny.

Dziś ważne jest to, jak silne okaże się to pospolite ruszenie i jakie poparcie uzyska wśród Polaków, których niepełnosprawność bezpośrednio nie dotknęła. Bo tylko wspólny nacisk na dzielących pieniądze może przynieść pożądane efekty.