Nadwiślański luksus

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/bielicki_tomasz.jpg" >Codziennie przed godziną pierwszą w nocy wchodzi sama do kuchni, aby napić się szklankę wody. W tym czasie jej mąż nadal ogląda telewizję. Gasi światło i wraca do niego. Kładzie się obok i stara zasnąć. Bezskutecznie. Prosi go, aby ściszył telewizor. Gdy nie są zmęczeni, decydują się na seks. Tak to sobie wyobrażam.

Nie należę do podglądaczy, ale kiedy zasypiam, wciąż widzę ich okno. Mieszkanie jest w sąsiednim bloku, ale trzy piętra wyżej. Śpię zawsze przy odsłoniętych zasłonach. Nikomu nie muszę więc płacić ani też nikt mi nic nie dopłaca, że muszę ten blok oglądać. Co innego gdyby za oknem płynęła Wisła.

<!** reklama>Lokalni deweloperzy główkowali i wpadli na pomysł, aby w pewien sposób sprzedać to, co już mamy. Sprzedać i oczywiście zarobić. Kopernik jest jeden i raczej niski. A Wisła? Długa i wije się przez całe miasto. Mieszkanie, którego okna wychodzą na jej zakole, daje snobistyczne poczucie posiadania czegoś, czego się nie ma.

Osoba, która zdecyduje się zamieszkać w najdroższym apartamencie w Toruniu, zapłaci za tę przyjemność ponad milion złotych. Tyle, ile kosztują cztery średniej klasy mieszkania dla młodych małżeństw, 70 tysięcy studenckich biletów do Cinema City lub 770 tysięcy egzemplarzy poniedziałkowego wydania „Nowości”. Dla kogo przewidziany jest taki nadwiślański luksus? W obliczu tego, że szczytem marzeń przeciętnego trzydziestolatka jest posiadanie jakiegokolwiek mieszkania, a nie drogiego apartamentu, postawione pytanie lepiej pozostawić bez odpowiedzi.