Niepokornych jest więcej

Jakie było Pani pierwsze skojarzenie na hasło pieśń niepokorna?
Najpierw była radość, że w moim mieście odbywa się Festiwal Pieśni Niepokornej, a później pojawił się strach, czy na pewno powinnam podjąć to wyzwanie i wziąć udział w konkursie.
[break]
Skąd te obawy?
Do piosenek, z którymi uczestnicy Konkursu Pieśni Niepokornej musieli się zmierzyć, trzeba podejść poważnie i wiedzieć, o czym się śpiewa. To nie jest konkurs wokalny. Właściwie to już chyba nikt takich nie organizuje. Na festiwalach naprawdę ciężko znaleźć osoby, które śpiewać nie potrafią. Myślę, że programy muzyczne zrobiły swoje i dlatego z tym śpiewaniem jest coraz lepiej.

W programach, o których Pani mówi chodzi o śpiewanie i przede wszystkim zabawę. O co chodzi w Konkursie Pieśni Niepokornej?
Przede wszystkim o interpretację i zrozumienie słów napisanych przez ludzi niepokornych: Kaczmarskiego, Książka, Kasprzyka, czy Barańczaka. Jestem studentką wokalistyki jazzowej i nie ukrywam, że dla mnie niezwykle ważne jest to, o czym się śpiewa. Znam też wiele osób, które myślą podobnie i też chciałyby wziąć udział w takim konkursie.

A dlaczego nie biorą w nim udziału?
Nie wiem, czy powinnam o tym mówić, ale Konkurs Pieśni Niepokornej ma jeden mankament - mogą w nim wziąć udział osoby tylko z naszego województwa. Może warto więc zmienić kryteria, bo takich niepokornych wokalistów jest całkiem sporo.

Dlaczego Pani jest niepokorna?
Chyba lubię iść pod prąd, w tym sensie, że od dawna robię wszystko w zgodzie ze sobą. Jestem zwolenniczką metody małych kroków. Uważam, że na wszystko jest pora. Nie da się zrobić z dnia na dzień kariery, nauczyć śpiewać i spełnić oczekiwań wszystkich.