Ona - sprawca przemocy

Mężczyźnie niezwykle trudno przyznać się innym, a nawet samemu sobie, że jest ofiarą przemocy. Dlatego o agresji kobiet wiadomo tak niewiele.

<!** Image 3 align=none alt="Image 188811" >Suche liczby z ubiegłorocznej statystyki Komendy Wojewódzkiej Policji w Bydgoszczy mówią, że w ramach procedury „Niebieskiej Karty” ujawniono w regionie 185 kobiet - sprawców przemocy domowej. Ich ofiarami byli jednak nie tylko partnerzy, ale i dzieci czy inni członkowie rodziny. 78 z tych pań było w chwili policyjnej interwencji na gazie. 25 przewieziono do izby wytrzeźwień, a 19 dochodziło do siebie w policyjnym areszcie.

Bez śladów na ciele

- Spotykamy się z nowym zjawiskiem, jakim jest przemoc w grupie wykształconych, dobrze sytuowanych kobiet w wieku trzydzieści plus. Chodzi o przemoc wobec partnerów - obserwuje Mariola Tuszyńska, kujawsko-pomorska rzeczniczka praw ofiar przy Urzędzie Marszałkowskim. - Nie biją. Najczęściej stosują przemoc psychiczną, emocjonalną.

One zdobywają coraz lepsze pozycje zawodowe, coraz więcej zarabiają. I zdarza się, że agresję zaczynają kierować w stronę partnerów. Jeśli ci, nie daj Boże, mają kryzys, bo nie wiedzie im się w pracy (albo w ogóle ją stracili), czy też dołują finansowo - stają się celami idealnymi.

Przemoc jest dziedziczna, o ile jako dorośli świadomie jej nie przepracujemy. Kobiety, które wychowały się w domach z przemocą, zazwyczaj potem same wchodzą w jedną z ról: ofiary albo kata. Współczesny świat coraz częściej pozwala im na to drugie wcielenie.

Wasz ojciec to nieudacznik

Marcin, trzydziestokilkulatek z wykształceniem średnim technicznym, własną firmę prowadzi od siedmiu lat. Gdy zaczynał, wraz ze wspólnikiem, wbił się w pewną niszę na rynku. To on głównie utrzymywał rodzinę, ale tendencja wznosząca skończyła się. Dziś myśli o zawieszeniu działalności. Na szczęście, albo i nie, zawodowo i finansowo awansowała w tym czasie Dorota.

- Zaczęło się od kłopotów w łóżku. Myślałem, że przejściowych, bo żona była przepracowana, ale kiedy słyszysz po raz kolejny, że „Jesteś zerem nawet w tych sprawach”, sam już niewiele możesz - mówi Marcin.

<!** reklama>Jego ubrania zaczęły Dorocie śmierdzieć. Przeszkadzać zaczął dotąd akceptowany wygląd („Przestań się obżerać, bo obwód pasa ci rośnie”) i styl życia („Speedway to rozrywka dla tępych mas”). Najgorsze jednak okazały się upokorzenia publiczne.

- W towarzystwie znajomych, nawet prawie nieznajomych osób, Dorota potrafi wspomnieć o tym, jak ciężko kobiecie, której mąż nie radzi sobie w życiu i na czyjej głowie zostało utrzymanie domu. Nie pomaga obracanie tego w żart czy kulturalne milczenie innych. Ona się nakręca i brnie w temat dalej - skarży się Marcin.

Owszem, próbował z nią o tym rozmawiać. Wyczekiwał chwil, gdy była zrelaksowana. Pytał: „Dlaczego? Za każdym razem spotykał się albo z odmową rozmowy, albo wybuchem słownej agresji.

Nigdy dotąd Doroty nie uderzył, nie chwycił za nadgarstki, nie potrząsnął nią. Choć kilka razy miał ochotę. Boi się, że może się nie powstrzymać. Szczególnie wtedy, gdy żona mówi synom, że mają ojca nieudacznika. Czy jest ofiarą przemocy? - Nie czuję się kimś takim - ucina mężczyzna.

Dotychczas szukał zrozumienia i rad w Internecie. Nie wyobraża sobie, by mógł to wszystko twarzą w twarz opowiedzieć kumplowi. A już w ogóle - psychologowi czy terapeucie.

Ekonomia i szantaż

Czy historia Marcina jest drastyczna? Na tle relacji innych mężczyzn - niekoniecznie.

Kobiety - sprawczynie przemocy skutecznie posługują się też jej ekonomiczną formą. „Mniej zarabiasz, nie wydajesz” - potrafią powiedzieć mężowi, blokując mu dostęp do wspólnego konta i wydzielając pieniądze na wszystko. Innym sposobem upokorzenia partnera jest zarekwirowanie kluczyków od auta („Mnie jest bardziej potrzebne, bo ty i tak do domu przynosisz grosze”).

Panie okazują się też specjalistkami od szantaży emocjonalnych. Najdalej posuniętymi są te dotyczące zapowiedzi popełnienia samobójstwa w sytuacji, gdy mężczyzna nie uczyni tego, czego ona oczekuje. Tyle że nie zawsze chodzi o oczekiwania realne.

- Moja żona samobójstwem groziła mi za każdym razem, kiedy tylko doszła do wniosku, że ją zdradzam - mówi Janusz, prywatny przedsiębiorca po czterdziestce. - Tyle że nigdy nie miała racji, bo jej nie zdradzałem. Ale według niej, było inaczej, uważała, że robiłem to raz w tygodniu, gdy wychodziłem z kumplami na mecz. Żona podsłuchiwała moje rozmowy telefoniczne, sprawdzała pocztę elektroniczną, izolowała od ludzi. Rozstaliśmy się, bo nie potrafiłem żyć pod taką presją.

Granie dziećmi i łóżkiem

Domeną kobiecą jest także posługiwanie się dziećmi - bezpośrednio - bądź w formie argumentu przy stosowaniu przemocy. Najbardziej typowe zagrania to grożenie zabraniem dzieci i poniżanie ojca przy potomstwie. Najbardziej perfidne - szantażowanie zawiadomieniem prokuratury o tym, że ojciec molestuje dziecko seksualnie.

Kolejnym polem do popisu dla pań jest sypialnia. Kobiety też potrafią wymuszać współżycie albo - wręcz odwrotnie - konsekwentnie go odmawiać partnerowi, traktując to jako karę. Opatrując taki chłód kilkoma uwagami o jego łóżkowej niesprawności czy nieudolności, potrafią zranić mocniej, niż kopiąc czy bijąc.

PS. Imiona bohaterów zostały zmienione.

Przemoc domowa

Fizyczna lub psychiczna

• Przemoc domowa ma miejsce wtedy, gdy partner/ka próbuje zdominować fizycznie lub psychicznie żonę/męża, używając gróźb, szantażu, wykorzystując przewagę fizyczną, majątkową lub emocjonalną, co prowadzi do krzywdy cielesnej, cierpienia, bólu oraz narusza prawa człowieka i dobra osobiste.