Pamięci Polaków zesłanych przez władze sowieckie na Syberię, w 78. rocznicę pierwszych masowych wywózek

Znów przez dwa dni jechaliśmy w zaryglowanych wagonach do miejscowości Czerepanowo. Stąd saniami przyjechaliśmy jeszcze ze sto kilometrów zanim dotarliśmy do miejsca, które miało okazać się naszym domem na sześć długich lat.

Mieszkaliśmy na wielkiej polanie, na której stało kilka dużych baraków. Był to Chim- Les-Choz (chemiczne leśne gospodarstwo) Uczastok 76 - przystosowany do produkcji żywicy.

Żyliśmy jak więźniowie. Głównym naszym pożywieniem była pajda chleba. Jego przydział zależał od liczby pracujących i niepracujących w rodzinie i od wykonania normy. Zawsze byliśmy głodni. Chleba zawsze było mało, wyglądem i ciężarem przypominał glinę.

Raz dziennie dostawaliśmy cztery porcje zupy - zawsze rzadkiej i postnej. W następnych latach pozwolono nam pójść w niedzielę do kołchozu i przynieść dwa wiadra ziemniaków.

Zimą mrozy sięgały 40 stopni. Kufajki dostawaliśmy cienkie, bo znoszone. Walonki, grube filcowe buty, dostawali tylko „stachanowcy” przekraczający normę.

Na zdj.: 1946 rok. Po powrocie z Syberii naszym miejscem na ziemi stał się Szczecinek. Na zdjęciu jestem z mamą i braciszkiem Jurkiem

Polecamy:
Najlepsze toruńskie restauracje TOP
Mistrzowie parkowania w Toruniu
Skąd się wzięły nasze nazwiska