Spokój hydraulika

<!** Image 1 align=left alt="Image 9725" >Robi się spokojniej, ostatniej nocy spalono we Francji tylko 600 samochodów. Takie radosne informacje królowały wczoraj w mediach. Cóż, pewnie jest spokojniej, bo noc wcześniej zapłonęło tych samochodów 1100, nie licząc dewastowanych szkół czy szpitali. Po paru dniach francuskich zamieszek można jednak bez cienia wątpliwości stwierdzić, że nawet jak rebelianci z blokowisk na jakiś czas odpuszczą, to o spokoju w Europie trzeba zapomnieć.

I nie da się już zagłaskać prawdy, że asymilacja ogromnych mniejszości kulturowych we Francji - a też i w innych krajach zachodniej Europy - po prostu nie wyszła. Że z każdym kolejnym poimigranckim pokoleniem problem robi się coraz większy, bo na względy kulturowe nakładają się socjalne i ekonomiczne, a demokratyczne państwo sobie z tym nie radzi. Mleko się wylało - w jednym z najbogatszych krajów Europy mamy enklawy wysokiego bezrobocia, dzikiej przestępczości i nienawiści do państwa, które kiedyś imigrantów przygarnęło.

Do tego nikt nie ma specjalnego pomysłu na to, jak sobie z tym poradzić. Wystąpienia notabli z francuskiego rządu irytują niekonsekwencją, a ostrzejsze działania policyjne przeplatają się z rachityczną marchewką w rodzaju programów edukacyjnych. Takie protesty gasi się trudno, bo to tak naprawdę bunt bez pozytywnego programu. I bez recepty.

Oczywiście u nas zaraz znaleźli się płomienni trybuni, co to wiedzą dobrze, że jak tak dalej w Polsce będzie, to i nasi skrzywdzeni ruszą do boju. I niech się nowy rząd pilnuje.

Na szczęście to jednak nie to samo. Mamy blokowiska, mamy wykorzenienie, mamy poczucie niepewności. Ale nie mamy kulturowych i religijnych punktów odniesienia, które spinają Arabów i Murzynów z Paryża. O krainę hydraulików, których tak bali się Francuzi, byłbym na razie spokojny.