Szczyt antyreklamy

„W życiu każdej kobiety przychodzi taki moment, w którym powinna zdecydować, ile ma lat. I tego się trzymać.

<!** Image 2 align=right alt="Image 183399" sub="Maria Czubaszek w rozmowie z Arturem
Andrusem, Każdy szczyt ma swój Czubaszek,
Prószyński i S-ka, Warszawa 2011..
">Osobiście zrobiłam to, niestety, za późno. W każdym razie parę moich rówieśniczek ustaliło swój wiek wcześniej. Dzięki temu są teraz ode mnie młodsze. (...). Kiedyś mnie to śmieszyło, z czasem zaczęło wkurzać, a parę lat temu nasunęło pomysł napisania książki. A co! ”.

Zamiast książki, od kilku lat mamy „Bloog niecodzienny Marii Czubaszek” (z którego pochodzi powyższy fragment). Licznik odwiedzin na blogu przekroczył 11 milionów. I ostatnio mamy książkę o Marii Czubaszek, do której prawa autorskie mają Maria Czubaszek oraz maglujący ją w wywiadzie rzece Artur Andrus. Książka sprzedaje się dobrze, podobnie zresztą jak wydane przed Bożym Narodzeniem inne, autobiograficzne dokonania członów Prezydium Bractwa Radiowej „Trójki”: Marka Niedźwieckiego oraz Wojciecha Manna i Krzysztofa Materny. Bo „Trójka” to medialne perpetuum mobile. A także magister elegantiarum. Jak ktoś nie zrozumiał, to niech się, broń Boże, do tego nie przyznaje. Tym bardziej jeśli zrozumiał, a się nie zachwycił.

Książka Czubaszek i Andrusa adesowana jest do szeregowych członków Bractwa. Przekonanych przekonywać nie trzeba. Dlatego porządnie wydany tom, z tytułem zaczerpniętym z rymowanej laudacji sprzed ponad 30 lat, pióra Jonasza Kofty, może być do bólu szczery i do bólu... antyreklamowy.

Bohaterka wywiadu rzeki z właściwym bohaterom heroizmem broni tezy, że w jej życiu nie zdarzyło się nic wyjątkowego, ani też ona sama nie ma w sobie nic wyjątkowego. Rodzinnych korzeni nie dociekała, z dzieciństwa pamięta niewiele. W ogóle niewiele pamięta, zapomina zwłaszcza nazwiska. Za granicę niemal nie wyjeżdżała. Ba, i Polska jej zbytnio nie ciągnie. Najlepiej czuje się w Warszawie, nie mówi w obcych językach, nie ma wielu dobrych koleżanek, w ogóle nie przepada za kobietami. Jeszcze mniej interesują ją dzieci - nie ma i nigdy nie miała instynktu macierzyńskiego, dlatego też dziecka sobie nie sprawiła. Więcej serca miała dla mężczyzn, ale bez przesady. Po latach przyznaje, że mąż potrzebny jest żonie przede wszystkim po to, by miała na kogo ponarzekać. Na swego ostatniego, od ponad 30 lat (dokładnie nie wiadomo, bo dat, łącznie z datą ślubu, też nie pamięta), czyli jazzmana Wojciecha Karolaka, narzeka jednak podejrzanie oszczędnie (jeśli nie liczyć tego, że wytknęła mu alkoholizm, komputeroholizm i „reiholizm”, czyli chorobliwy lęk przed pozbyciem się starych, niepotrzebnych ciuchów i gadżetów).

<!** reklama>

Niewiele, niestety, pamięta też pani Maria anegdot o legendach literackiej twórczości rozrywkowej w PRL, z którymi była za pan brat łata: o Jonaszu Kofcie, Adamie Kreczmarze, Jacku Janczarskim. Na osłodę pada smaczna opowiastka o Wiesławie Dymnym, ale z przewidywalnym zakończeniem. Słusznie wreszcie Maria Czubaszek zauważa, że jej twórczość dobrze wypada tylko z radiowego głośnika w wykonaniu sprawdzonego zestawu aktorów, „pod których” swój teatrzyk nie-tylko-lingwistycznego absurdu rozbudowywała - takich jak Irena Kwiatkowska, Jan Kobuszewski i Jerzy Dobrowolski. W czytaniu, nie w słuchaniu, jej poczucie humoru nie zawsze trafia w punkt „G”. Mimo to książkowy szczyt antyreklamy się czyta: chwilami nawet połyka (choć innymi chwilami także co nieco opuszcza).

Nasza ocena: 3/4