Ucieczka od wolności [felieton]

W gazetach i na portalach plotkarskich pokutuje całkiem liczne grono pań fotografowanych w towarzystwie coraz to innych narzeczonych, przyjaciół, znajomych. Towarzyszą temu dywagacje, czy właśnie z nimi znajdą one w końcu wymarzone szczęście, założą rodzinę, doczekają się dzieci, czy też będzie to tylko kolejny sezonowy romans.

Nieważne, że jedna z tych osób zagrała właśnie rolę życia, inna zaprojektowała świetną kolekcję ubrań, a kolejna nagrała przebojową płytę albo napisała wybitną powieść. W potocznym odbiorze często nadal bardziej liczy się to, czy jest sama, czy w parze i, co gorsza, wiele kobiet, nawet inteligentnych, podporządkowuje się tym stereotypom. Stąd gorączkowe poszukiwania partnera, skutkujące czasem tym, że bierze się to, co jest pod ręką, a za kilka miesięcy następuje nieunikniony kryzys i rozstanie. Samotność nie jest stanem idealnym, przynajmniej dla większości ludzi, ale zdecydowanie łatwiej żyć samotnie niż tracić czas z kimś przypadkowym. Dodatkowo, pakując się w takie relacje odbieramy sobie szanse na poznanie kogoś naprawdę wartościowego i pasującego do nas. Życie solo, nawet przez krótki czas uczy samodzielności, pozwala sprawdzić się w trudnych sytuacjach i wzmacnia wiarę we własne siły. To kapitał, który pomaga również w budowaniu związku, jeśli spotkamy na swojej drodze prawdziwą drugą połówkę.

I wreszcie czas samotności to okazja, aby pozwolić sobie na odrobinę egoizmu. Spędzanie czasu tak, jak chcemy, koncentrowanie się na swoich potrzebach, pracy, zainteresowaniach. Czas nie tylko na zakupy, fryzjera i kosmetyczkę, ale też podróżowanie, czytanie, myślenie. Kobieta, która ma za sobą takie doświadczenia, nie stanie się raczej bluszczem uczepionym partnera. Mężczyzn dotyczy to zresztą tak samo, może nawet bardziej. Ci, którzy spod skrzydeł mamy trafiają prosto pod opiekę partnerki, przypominają czasem duże dzieci, które najpierw rozczulają nieporadnością, ale w końcu doprowadzają do białej gorączki. 

Lucyna Budniewska

<!** reklama>