W Toruniu mam przyjaciół

Czy to było pierwsze „podejście” toruńskiego klubu do Pana?
Kiedyś były jakieś rozmowy, ale cieszę się, że udało się porozumieć akurat teraz. Przedstawiono mi koncepcję składu i to było fajne. Mogłem sobie tylko wymarzyć taką ekipę.

To drużyna na złoty medal?
Nie chcę mówić o tym, że to dream team. Wiadomo, jak jest, raz ktoś ma kontuzję, ktoś obniżkę formy. Wydaje mi się jednak, że jeśli każdy da z siebie sto procent, pojedzie tak, jak oczekują od niego inni i on sam, to może być bardzo dobry rok do Torunia. Na pewno zrobimy wszystko, aby tak było.

Nie było Panu po ludzku przykro, gdy w Tarnowie działacze powiedzieli, że ich na Pana nie stać i nie podpiszą z Panem kontraktu?
Nie chcę się wypowiadać, czy Tarnów było stać na mnie, czy nie. Podobno musiał obniżyć budżet i nawet nie wiem, czy ktoś wejdzie w moje miejsce. Ze swojej strony mogę powiedzieć tyle, że lubię ten sport, ale za darmo jeździć się nie da. Muszę patrzeć na to, że trzeba ponieść koszty, jeśli chce się rozwijać, być coraz lepszym zawodnikiem. Bez inwestycji się nie da. To jednak teraz jest już sprawa drugorzędna. Rozpocząłem rozmowy z Toruniem i się dogadałem.

Mocno się targowaliście?
Rozmowy były bardzo konkretne. Przedstawiono mi cele, jakie zostaną postawione przed drużyną, koncepcję składu i tyle. Spodobało mi się to i chciałem jeździć tutaj.

Zna Pan doskonale Grega Hancocka i Kacpra Gomólskiego, z którymi jeździł Pan w Unii Tarnów...
Tak, to są moi przyjaciele, z którymi mam bardzo dobre relacje. Podobnie z Adrianem Miedzińskim, Pawłem Przedpełskim czy Chrisem Holderem. To są w porządku chłopacy i jest to ważne, że atmosfera w drużynie będzie dobra.

A widzi Pan jakieś słabsze punkty w Toruniu?
Zawsze patrzę na pozytywne rzeczy, a nie słabsze punkty. Sądzę zresztą, że tych ostatnich w Toruniu nie będzie.

Takim słabszym punktem może być tor, dość łatwy, jak twierdzą przyjezdni zawodnicy. W ubiegłym sezonie KS często męczył się u siebie.
Ale nam się też będzie na tym torze dobrze jeździło. I to jest najważniejsze.

Dlaczego Pan, Słowak, wybrał żużel, a nie hokej?
Bo... jestem za szczupły na grę w hokeja. Ale już tak poważnie, to tata jeździł na żużlu, więc wybrałem tę dyscyplinę. A hokej też, oczywiście, lubię. Kiedyś w niego grałem. Ale skończyło się na żużlu. „Kręci” mnie adrenalina, lubię prędkość, ryzko, kontakt przy dużej prędkości.

W Polsce jest Pan znany i lubiany. A jak jest na Słowacji?
Z roku na rok w Słowacji jest coraz lepiej. Dużo pomogły relacje ze Speedway European Championships, które są w Eurosporcie, czyli stacji, którą każdy ma w domu. Żużel wszedł do słowackich domów. Od tego czasu jestem bardziej rozpoznawalny, ludzie kojarzą, co to jest żużel. Jeśli będę jeździł w GP i SEC, ta sytuacja może się bardzo poprawić.

Wygrał Pan w Grand Prix turniej z dziką kartą, a potem miał nie do końca udany sezon. Z czego to się wzięło?
Tak, jechałem wtedy bardzo słabo. To była moja wina, odczuwałem za wysoką presję. Bardzo chciałbym wrócić do Grand Prix. W tym roku mi się to nie udało. Nie byłem na tyle dobry, żeby zasłużyć na walkę o mistrzostwo świata. Ale w przyszłym roku wystartuję w eliminacjach do GP i zrobię wszystko, aby w nim się znaleźć.

Nie miałby Pan takich wyników, gdyby nie współpraca z tunerem Finem Rune Jensenem...
Jesteśmy przyjaciółmi, spotykamy się też poza sezonem, poza żużlem. Cieszę się, że na niego trafiłem. On potrafił mnie wysłuchać, czego chcę. Inni albo nie słuchali, albo wysłuchali i puścili mimo uszu. Moim zdaniem Jensen to jeden z najlepszych tunerów na świecie.

Gdzie będziesz się Pan bawił na sylwestra?
Tradycyjnie w domu, na Słowacji, w gronie rodzinnym.