Wiosna w sortach zimowych

Przeciętny obywatel wygląda wiosny, śledząc medialne doniesienia o tym, co przyleciało. Piloci myśliwców F-16 zapewniają, że coraz częściej wyprzedzają ich klucze powracających do kraju dzikich gęsi, chłopi wypatrują bocianów. Policjanci już nabrali pewności, że to musi być wiosna, bo w komendach nabrała rozmachu akcja wydawania zimowych sortów mundurowych. Żaden cywil nie zrozumie, ileż to radości i okazji do figli dostarcza każdemu mundurowemu taka skomplikowana operacja logistyczna. Kto był w wojsku, ten pamięta te salwy śmiechu, gdy w drodze wymiany z kolegami trzeba było sobie dopasować rozmiar munduru do postury. W policji nastrój wiosennej zabawy psują nieprzyjemne uwagi przełożonych, komentujących narzekania funkcjonariuszy na ciasne wdzianka. Zamawianie nowych mundurów poprzedziła w 2008 roku akcja opomiarowania policjantów, więc jeśli w 2011 roku nie mieszczą się w dostarczone ciuchy, to znaczy, że się nadmiernie spaśli na państwowym wikcie, unikając ganiania za złoczyńcami.

Te krzywdzące opinie mają odwrócić uwagę od tego, że wcześniej policjanci dostali nowe buty. I od razu posypały się skargi, że te pantofle spadają z nóg, bo mają za krótką piętę i nie trzymają się na stopie. Bieg czy nawet szybki marsz kończy się zgubieniem butów. Logistycy radzili, by pogłębiać buty, wyjmując z nich wkładki. Policjant, który nie chciał wyglądać jak Kopciuszek, musiał zwolnić lub stać, co mogło się przełożyć na przyrost masy ciała. Jeżeli próby dopasowania mundurów w trybie wymiany między policjantami z jednego komisariatu nie powiodą się, trzeba będzie rozważyć konieczność ruchów kadrowych między jednostkami. Trudno wyobrazić sobie inny sposób uporania się z nadmiarem sortów w rozmiarze M na Kujawach, gdy na Śląsku zalegają same XL. Jeśli książę poradził sobie z dopasowaniem pantofelka do Kopciuszka, to i bystry policyjny logistyk podoła z wymianą dzielnicowych pod kątem ich przydatności do zmieszczenia się w mundurki zalegające w magazynie.