Współczucie w granicach rozsądku

<!** Image 1 align=left alt="http://www.nowosci.com.pl/img/glowki/wojciechowska_narloch_justyna.jpg" >Wczoraj swoje święto mieli pracownicy socjalni. Było więc okolicznościowe spotkanie w pięknej sali Ratusza Staromiejskiego, uprzejme uściski rąk, gratulacje, sztampowe życzenia dalszej owocnej pracy. Scenariusz podobny dla wszystkich jubileuszy i oficjalnych imprez.

Dziś już tak pięknie nie będzie. Pracownicy socjalni od świtu mierzyć się będą z prozą życia w swoich rejonach. Odwiedzą samotnych staruszków, o których z premedytacją zapomniały ich dzieci. Pójdą do chorych na raka ludzi, którym znów brakuje pieniędzy na leki. Na odrapanych klatkach schodowych zapukają do zimnych mieszkań, gdzie bieda aż piszczy. Zza wysłużonych spódnic swych mam przyglądać im się będą wylęknione, smutne dzieci. Ich tatusiowie znów przepili wszystkie pieniądze. <!** reklama>

Każdego będą musieli pocieszyć, pokazać, że w tym trudnym życiu jest dla niego jeszcze jakaś przyszłość. A kiedy minie osiem godzin, pracownicy socjalni powinni do następnego dnia odłożyć wszystkie te dramatyczne sprawy. Przecież w domach mają własne dzieci, własne choroby, problemy, konflikty.

Prawda jest taka, że wielu tego nie robi. Ich praca wraz z nimi przychodzi do domu. Czasem udaje się odpędzić natarczywe myśli, a czasem zostają z nimi do rana. To na pewno niełatwe. Z drugiej jednak strony empatia mieszcząca się w granicach zdrowego rozsądku świadczy o tym, że pracownik socjalny zawodowo jest na właściwym miejscu.**