Aktywność plastyczna, uwrażliwiając na piękno, sprawdza się w każdym wieku

Od kilku lat prowadzi Pani „Plastyczną fabrykę wyobraźni” w Miejskim Centrum Kulturalnym w Lipnie, która zachęca młodych ludzi do rozwijania artystycznych pasji. Co daje dziecku szeroko rozumiana aktywność plastyczna?
Wyjątkowo dużo i trudno przecenić jej rolę w rozwoju dziecka. Rozwija wyobraźnię i sprawność manualną, uwrażliwia na piękno i wyrabia zmysł estetyczny. W ten sposób mały człowiek poznaje świat i uczy się patrzeć na niego ze zrozumieniem. Każdy z nas na swój sposób odbiera rzeczywistość, do czego ma prawo, a dzieci są wyjątkowo bacznymi obserwatorami. Tę umiejętność warto w nich rozwijać, by wyrosły na myślących dorosłych. Ponadto jest rodzajem terapii dla dzieci nadpobudliwych, bo uczy cierpliwości.

Każde dziecko na swój sposób jest artystą i cieszy się z samego procesu tworzenia. Czy rodzice powinni zachęcać swoją pociechę do takiej aktywności?
Oczywiście, bo nigdy nie będzie to czas stracony. W ten sposób dziecko się rozwija. Mam dziewczynkę, która na początku zajęć czuła się niepewnie, a teraz ma mnóstwo pomysłów. Postęp, który zrobiła w ciągu niespełna dwóch lat, jest ogromny. Dzieci zdobywają również nowe umiejętności społeczne - uczą się nawiązywać kontakty z rówieśnikami z innych szkół. Potem łatwiej mogą odnaleźć się w nowym miejscu. Pozytywne doświadczenia procentują w przyszłości. Do tego dochodzi jeszcze pewność siebie i poczucie dumy. Co jakiś czas organizujemy wystawę dziecięcych prac, aby rodzice mogli zobaczyć twórczość swych pociech. Tych emocji nie da się opowiedzieć - można nawet zobaczyć łzy wzruszenia. Odskocznia od codziennej rutyny przydaje się każdemu, niezależnie od wieku.

A właśnie odnośnie wieku. Opiekuje się Pani również grupą pań, które zajmują się rękodziełem...
Tak. Gdy kończę zajęcia z młodymi plastykami, przychodzą panie po „pięćdziesiątce”. Tu bardziej dochodzi do wymiany pomysłów. Rękodzieło przeżywa teraz swój renesans. Jest pracochłonne, ale efekty końcowe cieszą oczy. Własnoręcznie wykonanego upominku nie zastąpi rzecz, którą w pośpiechu kupimy w sklepie. Podczas spotkań czuje się już atmosferę świąt wielkanocnych. Powstają stroiki, jajka zdobione metodą decoupage i koszyczki z papierowej wikliny. To prawdziwe cudeńka. Poza tym, panie mają okazję, aby wyjść z domu i porozmawiać z osobami o tej samej pasji. Nie każdy zwraca na to uwagę, ale rękodzieło to również artystyczny recykling. Wszystko można bowiem ponownie wykorzystać. Ze starych gazet powstaje papierowa wiklina, cekiny wystarczy odpruć z bluzki, która czasy świetności ma już dawno za sobą, a butelki mogą posłużyć za punkt wyjścia do oryginalnych wazonów.

Wykonywany zawód podjęła Pani z wyboru, czy jest raczej to dzieło przypadku?
Z wyboru. Zawsze lubiłam rysować i miałam taką smykałkę do rękodzieła, która odziedziczyłam po mamie. Po maturze studiowałam pedagogikę opiekuńczo-wychowawczą, bo połowa klasy wybrała właśnie ten kierunek studiów. Po roku doszłam do wniosku, że to nie dla mnie i zmieniłam uczelnię. Ukończyłam edukację artystyczną w zakresie sztuk plastycznych na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Była to trafna decyzja, chociaż tego roku na pedagogice nie uważam za czas stracony.

Rysunek i rękodzieło
Joanna Kozłowska od wczesnego dzieciństwa lubiła rysować, najchętniej ołówkiem lub węglem. Obecnie na tę pasję brakuje jej czasu, a każdą wolną chwilę stara się wykorzystywać na aktywność fizyczną - długi spacer, pływanie czy rowerową przejażdżkę, która pozwala się jej zrelaksować.
Zawodowo jest związana z Warsztatem Terapii Zajęciowej TPD w Lipnie. Prowadzi także zajęcia plastyczne w lipnowskim MCK-u.