Bąbel z Kapslem nadal czekają

Rozmowa z Agnieszką Wiśniewską, kierowniczką Miejskiego Schroniska dla Bezdomnych Zwierząt w Toruniu.

<!** Image 3 align=none alt="Image 199228" sub="Bąbel i Kapsel ze swymi obecnymi opiekunkami Ewą Łukaszewską i Katarzyną Krużyńską. Fot.: Sławomir Kowalski">

Wspólnie z „Nowościami” przez cały październik prowadziła Pani akcję promującą adopcję dorosłych psów. Jakie są jej efekty? <!** reklama>

Myślę, że przede wszystkim wzrosła świadomość wśród ludzi, że dojrzałe zwierzę to nie tylko kłopot. Mieliśmy wiele zapytań o takie psy, o ich zwyczaje, sposoby obchodzenia się z nimi. Temat po prostu wypłynął, a to już mały sukces.

Jeśli chodzi natomiast o liczby, to w październiku nowe domy znalazło ponad 90 psów. To dobry wynik, choć jesienią adopcje są zwykle trudniejsze. Pogoda za oknem odstręcza bowiem od spacerów i wychodzenia z domu z pupilem. Wierzę jednak, że nasza wspólna akcja promująca adopcję dorosłych zwierząt przynosić będzie efekty również w kolejnych miesiącach.

Macie w schronisku psy z naprawdę długim stażem?

Staramy się nie dopuszczać do sytuacji, że zwierzę spędza w boksie pięć czy więcej lat. Zdajemy sobie sprawę, że im dłużej przebywa poza kratami schroniska, tym trudniejsza staje się później adopcja. Nasi weterani są u nas maksymalnie od 2010 roku. Obecnie mamy dwa takie psiaki. Pierwszy z nich to przesłodki Kapselek, najwyżej 7-letni. To mały kundelek, biały z brązowymi łatami i jednym klapniętym uchem, który idealnie nadaje się do mieszkania. Mamy też młodą, najwyżej 3-letnią suczkę, którą pracownicy nazwali Bąbel. Jest czarna, podpalana i być może którymś z jej przodków był owczarek niemiecki. Jest naprawdę ładna i miła. Nadaje się bardziej na posesję niż do domu.

Dlaczego, Pani zdaniem, ludzie obawiają się adopcji starszych zwierząt?

Wszyscy boimy się starości, przemijania. Niektórzy sądzą, że takie zwierzę wymaga zdwojonej opieki i wydatków. Nic bardziej błędnego. Bywa, że mieszańce w dobrym zdrowiu dożywają naprawdę sędziwego wieku. Nie potrzebują weterynarza ani leków.

Ludzie też nie chcą mierzyć się ze stosunkowo szybkim odchodzeniem swoich czworonożnych podopiecznych. Wiadomo, to zawsze boli, przynosi smutek. Tymczasem decydując się na adopcję, musimy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy robimy to dla siebie, czy dla tego zwierzaka. Nawet jeśli pies odejdzie po kilku miesiącach, to ostatnim, co zapamięta, nie będą kraty schroniska, tylko miłość i ciepły dom. To także bardzo ważne.

Czy to prawda, że do starszej osoby zdecydowanie bardziej pasuje dorosły pies niż szczeniak?

Zdecydowanie tak i to z kilku względów. Przede wszystkim szczenięta charakteryzują się dość dużym temperamentem, muszą biegać, trzeba je specjalnie układać. Ponadto mogą niszczyć rzeczy w mieszkaniu, gryźć buty, szarpać meble. Starsze osoby nie zawsze umieją sobie poradzić z takim wulkanem energii. Narażają się tym samym na błędy wychowawcze i niewłaściwe zachowanie psa w przyszłości.

I jest jeszcze jeden, bardzo istotny aspekt tej sprawy. Nie powinno się dopuszczać, by pies przeżył swojego właściciela, a tak niestety się dzieje. To dla zwierzęcia ogromny dramat. Nagle musi ono zmienić dom, gdzie było kochane i rozpieszczane, na boks w schronisku. Odczuwa tęsknotę, cierpienie, czasem przestaje jeść. Takie historie niestety się zdarzają i to wcale nierzadko.

Podobną traumą dla psa jest choroba właściciela i pobyt w szpitalu. Dlatego decydując się na adopcję, trzeba się zastanowić, czy w razie niedyspozycji znajdzie się ktoś, kto się psem zaopiekuje.