Bednarczyk: I po mundialu. Futbol jednak jest piękny! (komentarz)

Brąz przypadł Chorwacji, z półfinalistów z niczym zostało Maroko, ale ono i tak powinno być zadowolone, bo przeszło do historii jako pierwsza afrykańska ekipa, która znalazła się w najlepszej czwórce mundialu.

Tych historycznych elementów przy okazji mundialu w Katarze było więcej. Po raz pierwszy jako główny sędzia w finale wystąpił Polak Szymon Marciniak, który przebił wyczyn Michała Listkiewicza, liniowego arbitra finału mundialu w 1990 roku we Włoszech.

Były też elementy powtarzalne. Elita światowa znowu nie dopuściła do futbolowego raju nikogo z zewnątrz. Jak dotąd rozegrano 22 mundiale i mamy tylko ośmiu triumfatorów - Brazylijczyków, Włochów, Niemców, Argentyńczyków, Francuzów, Urugwajczyków, Anglików i Hiszpanów. Naprawdę ciężko jest wbić się do tego grona. Ostatnio udało się to Hiszpanom w 2010 roku.
Powtarzalne jest również to, że Polacy kończą imprezę pokłóceni. I to mimo tego, że osiągnęli najlepszy rezultat na mundialu od 1986 roku. Ale Polak potrafi. Zepsuć wszystko.

Pierwsze pretensje były o styl gry. Faktycznie, ciężko się to oglądało, ale za kilka lat mało kto będzie o tym pamiętał. Kto dziś roztrząsa, w jakim stylu Grecja zdobyła mistrzostwo Europy w 2004 roku w Portugalii? Zęby bolały, jak to się oglądało, ale tytuł jest tytułem. A Włosi to zdobywali mistrzostwo świata cztery razy w porywającym stylu? A Niemcy, też cztery razy, to tańczyli na boisku?

Ale nie, Polacy powinni grać skutecznie i pięknie. Oczywiście chciałbym, żeby tak było, lecz trzeba mierzyć siły na zamiary. Tak naprawdę nie wiemy, czy gdyby trener Czesław Michniewicz zastosował inną taktykę, byłoby lepiej, czy gorzej. Wiemy za to, że chemii między Robertem Lewandowskim i spółką oraz kibicami a trenerem, już nie ma. No i jeszcze ta „kłótnia” o trzydziestomilionową premię widmo. Do końca chyba nikt nie wie, jak to było, ale smród pozostał.