Do akademika po prześcieradle

Uściski, wspólne zdjęcia oraz zwykłe poklepywanie po plecach. Ci, którzy po raz pierwszy zobaczyli się po kilkunastu latach przerwy, nie kryli wzruszenia.

<!** Image 2 align=right alt="Image 62360" sub="Każdy z absolwentów otrzymał plakietkę ze swoim imieniem, nazwiskiem i rokiem ukończenia studiów / Fot. Tomasz Bielicki">- W akademiku wystarczyło tylko krzyknąć na korytarzu „Czwarty do brydża!” i od razu było pięciu chętnych – śmieje się Andrzej Sytniewski, absolwent chemii na UMK. - Im człowiek starszy, tym radośniej wspomina tamte czasy. W wolnym czasie chodziliśmy do kina. To była cała wyprawa. Trzeba było stać w długich kolejkach, aby dostać bilet.

W tym roku na zjeździe przeważali absolwenci kierunków ścisłych. Po 40 latach od ukończenia studiów spotkali się absolwenci fizyki, a także absolwenci matematyki, którzy przygodę z UMK zakończyli 30 lat temu. W tym gronie nie zabrakło absolwentów innych kierunków, którzy przyjechali aby spotkać swoich kolegów i koleżanki.

- Kiedyś nie było koedukacyjnych akademików. Chłopcy, aby się do nas dostać radzili sobie w różny sposób - wspomina Teresa Bronowska, absolwentka prawa UMK. - Wchodzili po rynnie, albo spuszczałyśmy im związane prześcieradła. Gdy lada portierni była niewysoko przemykało się pod nią. Po latach można się z tego śmiać, ale wówczas adrenalina była wysoka.

<!** reklama left>„Jesienne powroty” to ogromne przedsięwzięcie. Jego organizatorzy zazwyczaj docierają do pojedynczych osób z poszczególnych roczników, a później za pomocą starych numerów telefonów próbujemy odnaleźć resztę. Nieraz jest to bardzo trudne i karkołomne zadanie.

- Jest taki moment w życiu, gdy ludzie chcą się czymś pochwalić. Dlatego najlepsze są te zjazdy, gdy każda z osób osiągnęła w życiu to, co zamierzała. Są też tacy, którzy po prostu nie chcą, aby ich szukać - mówi - twierdzi Zofia Godziszewska, członek Rady Stowarzyszenia Absolwentów Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. – Gdy po latach człowiek patrzy sobie znów w oczy… W tym rówieśniczym gronie my naprawdę wciąż jesteśmy młodzi.